Είμαι «εδώ» διεκδικώντας χώρο και άποψη στο χαοτικό διαδίκτυο. Γιατί;
ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ
Με 34 χρόνια στην δημοσιογραφία, μέχρι πριν λίγο καιρό, δεν ένιωθα ότι άξιζε τον κόπο να «σφυροκοπήσω» το μυαλό σας και να διεκδικήσω τον χρόνο σας, με απόψεις, κουβέντες, άρθρα, τοποθετήσεις, που ν’ αφορούν τα media, την πολιτική, την γυναίκα, τις επιχειρήσεις, τα ταξίδια, τα καιρικά φαινόμενα και τα τόσα «κακά της μοίρας μας». Προφανώς ο θυμός που αισθάνομαι για πολλά τα οποία έχουν καταφέρει, να μας συρρικνώσουν σ’ ένα μικρόκοσμο, όπου η ουσιαστική επικοινωνία για τ’ αυτονόητα, είναι κατάσταση που μάλλον θα εισαχθεί σ’ ένα μουσείο και θα παρουσιάζεται στο κοινό, μέσω της τεχνητής νοημοσύνης.
Εγώ ως χρόνια ασθενής
Εκτός από μητέρα, γυναίκα, δημοσιογράφος, εργαζόμενη και «γονέας» τετράποδων, (τεσσάρων σκυλιών και δύο γατιών) είμαι χρόνια ασθενής. Δεκατέσσερα χρόνια, διαχειρίζομαι με την γιατρό μου, ένα θέμα, το οποίο είχα και έχω την τύχη, να με πηγαίνει στο νοσοκομείο για ιατρική πράξη κάθε δύο μήνες. Δεκατέσσερα χρόνια, από το αρχή της διάγνωσης μέχρι σήμερα, τα «έχω δει όλα». Σε όλο αυτό το διάστημα, πανικοβλήθηκα, τρόμαξα, τα «έχασα», άλλαξα γιατρούς, μέχρι να με αναλάβει η Ελίνα η Βερβεσού, διευθύντρια αιματολογικού στο Ντυνάν.
Θα το παρακολουθούμε
Θυμάμαι ότι στις αρχές που δεν μπορούσα ν’ αντιληφθώ την εξίσωση που έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουμε, είχε πιάσει χαρτί και μολύβι και μου ζωγράφιζε το «θέμα μου», με υπομονή και χιούμορ! Στα εκατοντάδες «τι θα γίνει μετά», απαντούσε μ’ ένα αφοπλιστικό « θα το παρακολουθούμε.. προς το παρόν φεύγεις». Στα δεκατέσσερα αυτά χρόνια, συναντήθηκα με υπέροχους ανθρώπους που ήταν επαγγελματίες υγείας, νοσηλευτές και ασθενείς. Με πολλούς από τους νοσηλευτές μου έχουμε αναπτύξει πια προσωπικές σχέσεις. Κάποιοι από τους νοσηλευτές μου, στην πορεία νόσησαν με νοσήματα δυσοίωνα…και μετά από λίγο καιρό, με ξαναβρήκαν φορώντας την λευκή τους μπλούζα και με χαμόγελο που εξιστορούσαν το στάδιο του νοσήματος που διαχειρίζονται. Είδα και μίλησα με γονείς παιδιών που είχαν πάρει δυσοίωνες διαγνώσεις. Είδα ασθενείς που όταν πρωτοσυναντηθήκαμε οι προγνώσεις ήταν πολύ κακές για εκείνους και ξαφνικά στην πορεία, ένα νέο φάρμακο άλλαξε όλη την πορεία της ζωής τους και όταν ξαναβρεθήκαμε, μου δείχνανε φωτογραφίες από τον γάμο τους και φωτογραφίες με τα μωρά τους…
Οι αλλαγές που ήρθαν από τις «λευκές μπλούζες» και οι αδιάκριτες ερωτήσεις.
Η σχέση μου λοιπόν με το «νοσοκομείο» και ό,τι αυτό σημαίνει, για τόσο μεγάλο διάστημα, δεν θα ήταν και δεν είναι δυνατό να μην αλλάξει όλη την κοσμοθεωρία μου.
Ως χρόνια ασθενής λοιπόν, ξεκίνησα να ψάχνω να μάθω για κλινικές μελέτες, συνειδητοποίησα την αδιανόητη σχέση που δημιουργείται μεταξύ γιατρού – νοσηλευτή – ασθενή, βρέθηκα σε «μετωπική» με την αβάσταχτη αδιακρισία των ανθρώπων, όπου έπρεπε ν’ απαντήσω σε αδιάκριτες ερωτήσεις, όπως: « Γιατί επιτέλους δεν μακραίνεις τα μαλλιά σου;» «Γιατί έχεις τις κοκκινίλες αυτές στα χέρια και στην πλάτη»; « Γιατί είναι φαγωμένα τα νύχια σου;», « Γιατί ξανακούρεψες τα μαλλιά σου και φαίνονται κενά επάνω;» Είδα τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών και των νοσηλευτών σε φάσεις κρίσης, κατάλαβα την αγωνία των ερευνητών, για να μην κοπεί η επιχορήγηση όταν μια έρευνα ήταν σε εξέλιξη, υποκλίθηκα στην υπομονή των γονιών που συγκρούονται με το παράλογο της γραφειοκρατίας που εμποδίζει ένα καινοτόμο φάρμακο, να φτάσει στο παιδί τους, συνειδητοποίησα πόσο η απουσία πολιτικής βούλησης, μπορεί να καταστρέψει τις προσπάθειες δεκάδων ανθρώπων που δίνουν αγώνα για να προσφέρουν ελπίδα στους ασθενείς, θύμωσα με τους συναδέλφους μου που επιμένουν ν’ αποκαλούν τον καρκίνο «επάρατη» και αποφάσισα ότι:
Πρέπει να τ’ αναδείξω αυτά!
Είναι απαραίτητο για χιλιάδες άλλους, άνθρωποι που διαχειρίστηκαν θέματα ζωής, να μοιραστούν εμπειρίες.
Είναι απαραίτητο να διαδοθούν καλές ειδήσεις σχετικά με καινοτόμες θεραπείες.
Είναι απαραίτητο να γράψουν την άποψή τους, οι ερευνητές, οι γιατροί, οι πάσχοντες, οι γονείς.
Είναι απαραίτητο να μοιραστούμε σκέψεις που αφορούν την ψυχική υγεία, γιατί όταν αυτή διαταράσσεται, ο οργανισμός μπαίνει σε περιδίνηση.
Είναι απαραίτητο να διαδώσουμε την καινοτομία και να μάθουμε αν είμαστε και πόσο ασφαλείς πίνοντας, τρώγοντας, περπατώντας, εισπνέοντας, δουλεύοντας.
Είναι απαραίτητο να καταργήσουμε τους «μύθους» γύρω από νοσήματα και να μιλήσουμε με αλήθειες.
Είναι απαραίτητο να βρούμε το αντίδοτο, για την τοξίνη που παίρνει το μυαλό και το σώμα μας καθημερινά.
Αντίδοτο για την ψυχή μας μπορεί να είναι ο πολιτισμός, οι παραστατικές τέχνες, τα βιβλία, μια παράσταση, μια έκθεση φωτογραφίας, ένας καλλιτέχνης που παίζει σαξόφωνο.
Αυτά θα κάνουμε «εδώ». Θα διαδίδουμε οτιδήποτε χρήσιμο μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε λίγο καλύτερα και να προσφέρουμε στην ζωή μας ποιότητα με ό,τι και αν συμβαίνει.
Καλωσορίσατε!
Νανά Παλαιτσάκη
