Η γιορτή αξίζει για την διαδικασία της αναμονής. Έχω περίπου καταλήξει, ότι για τον καθένα, οι συμβολικές μέρες της γιορτής, έχουν να κάνουν με την νοσταλγία των αναμνήσεων που αφορούν ή την περίοδο που ζούσαμε ως παιδιά ή την περίοδο που μεγαλώναμε τα μικρά παιδιά μας. Για μένα το Πάσχα ήταν απόλυτα συνδεδεμένο με την γιαγιά, γιατί χωρίς γιαγιά δεν υπήρχε Πάσχα. Εκείνη ήταν που οργάνωνε την καθαριότητα του σπιτιού, εκείνη ήταν που μπούκωνε το σπίτι μυρωδιές, εκείνη ήταν που οδηγούσε εμάς στην τελετουργία του βαψίματος των αβγών, εκείνη ήταν που έβαζε κανόνες. Θυμάμαι ότι η μυρωδιά από τις ανθισμένες νεραντζιές, σε συνδυασμό με την μυρωδιά της κόκκινης μπογιάς και την μυρωδιά του τσουρεκιού έμεινε ανεξίτηλα τσιπαρισμένη στην μνήμη, με την φιγούρα της γιαγιάς της Αρτέμιδος, να υποδέχεται κόσμο, συγγενείς, φίλους, κουμπάρους, νύφες, αδέρφια, σ’ ένα σπίτι όπου το ρόπτρο στην εξώπορτα γυαλιζόταν κάθε μέρα πρωί.
Τεράστια χαρά ήταν και η επίσκεψη στο Μινιόν με την μαμά, μια επίσκεψη που κρατούσε ώρες και που η επιστροφή εκτός από τις τεράστιες πορτοκαλί σακούλες, μια φορά περιελάμβανε και δυο μικροσκοπικά κοτοπουλάκια. Το ένα δεν τα είχε καταφέρει και ο θρήνος μου ήταν ατελείωτος. Το δεύτερο όμως έγινε ένας υπέροχος Κόκορας που έζησε στον κήπο της Γιαγιάς απέραντα χρόνια. Το αποκορύφωμα της χαράς ήταν τα κουτιά με τα δώρα του Νονού και της Νονάς, με την λαμπάδα, τα λουστρίνι παπούτσια από τον Μούγερ και ένα λούτρινο παιχνίδι .
Αυτά όλα ήταν λατρεμένα και μοναδικά, αν εξαιρέσω την μέρα του Πάσχα, όπου εμείς στο σπίτι των παππούδων μου το ζούσαμε λίγο εναλλακτικά. Την πρώτη φορά που είχα δει αρνί στην σούβλα, χρειάστηκε πάρα πολλές ώρες παρηγοριάς από τον παππού μου. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν, εκείνη την μέρα καθόμουν στο τραπέζι, τρώγαμε καλά, αλλά στο σπίτι δεν σουβλίσαμε ποτέ ξανά. Όλα μέχρι το βράδυ της Ανάστασης για μένα ήταν αριστούργημα, γιατί η συμμετοχή στο τελετουργικό των ημερών, σήμαινε την προσμονή της χαράς μετά από μια συμβολική ταλαιπωρία που καλυπτότανε από ένα μεθύσι μυρωδιών.
Αργότερα όταν έγινα μαμά, έβλεπα στα μάτια του δικού μου παιδιού τον ενθουσιασμό για τα όσα προέκυπταν και που άλλαζαν την ρουτίνα της καθημερινότητας. Η Γιαγιά μου και ο Παππούς ανήκαν πια στις αναμνήσεις, αλλά ήταν πάντα τόσο παρούσα η μυρωδιά από τους ανθούς της νεραντζιάς που δεν ήθελα να κάνει σουλάτσο μόνη της και όσο και αν κουραζόμουν στην δουλειά, φρόντιζα να μαγειρεύω για να έχει το παιδί μνήμες, όσο μπορούσα ….. Άλλωστε οι μυρωδιές που μπούκαραν άλλες με παρουσία και άλλες ως αναμνήσεις, μ’ έκαναν να βλέπω την Γιαγιά μου να βγάζει την ποδιά της και να περνάει τα καθαρά χέρια της με Nivea .
Νομίζω τελικά ότι αυτό που νιώθουμε τώρα, ανεξάρτητα από το θρησκευτικό συναίσθημα, που είναι απολύτως προσωπική υπόθεση του καθένα, είναι συνδεδεμένο με το πως ζήσαμε τους συμβολισμούς των γιορτών. Οι μέρες αυτές όπου η κατάνυξη, η θλίψη, το πένθος, η χαρά και το ξεφάντωμα αλληλοσυμπληρώνονται, φανερώνουν το θαύμα της ζωής που δημιουργεί ένα μοναδικό μενού εξατομικευμένης αξίας για τον καθένα , γι’ αυτό τον λόγο άλλωστε οι προσδοκίες της γιορτής είναι εκ διαμέτρου αντίθετες για τον καθένα.
Εύχομαι στην υγειά μας όπου και αν είστε και απ’ όπου και αν με διαβάζετε.
