Η δημοσιογράφος Χριστίνα Γαλανοπούλου, μιλάει σε όλες τις γυναίκες για την Υστερεκτομή, με αφορμή την δική της περιπέτεια με τον καρκίνο.
Την Χριστίνα έχω να την συναντήσω πολλά χρόνια . Κάποτε συνεργαζόμασταν σ’ εφημερίδα και μετά, όπως συνήθως συμβαίνει οι επαγγελματικοί δρόμοι χώρισαν. Μου άρεσε πολύ το γραπτό της και πάντα όταν έχω χρόνο, την «αναζητώ» για να την διαβάσω.
Κάπως έτσι, είδα και διάβασα το κείμενό της στην Athens Voice και θα το αναδημοσιεύσω, καθώς πιστεύω ότι όταν μοιραζόμαστε εμπειρίες ,η διαχείριση γίνεται λιγότερο επίπονη. Συνήθως στο άκουσμα μιας διάγνωσης δυσοίωνης, οι σκέψεις μας κατρακυλάνε σε αβύσσους. Συνήθως οι περισσότερες πιστεύουμε ότι «σε μας συμβαίνει» και συνήθως η διαδρομή από την διάγνωση, το θεραπευτικό σχήμα και την αποθεραπεία, είναι για πολλές μοναχική. Οι στάσεις ταυτισμένες με θυμό, άγχος, φόβο, παραίτηση, θλίψη – πολύ θλίψη, αγωνία απίστευτη , συρρίκνωση, και κάπου όταν πολλά μοιάζουν να έχουν χαθεί, μια έκρηξη ελπίδας.
Ας διαβάσουμε την ιστορία της Χριστίνας η οποία ξεκινάει ως εξής:
Ένας απολογισμός από κάποια που πήγε και γύρισε και βαρέθηκε να ακούει και να διαβάζει ανακρίβειες, αναθέματα και «προσευχές» για τους γυναικολογικούς καρκίνους
Στη δική μου περίπτωση, ο πραγματικός άγιος ήταν ένας επίμονος πόνος που επί 4 μήνες ο ανίδεος γυναικολόγος μου προσπαθούσε να καταστείλει με αντιβίωση. Σταματούσε η αντιβίωση, θέριευε το άλγος. Ούτε η έντασή του ούτε μια σκοτεινή κύστη που μεγάλωνε μέρα με τη μέρα τον εντυπωσίαζαν. Θορύβησαν όμως τον ακτινολόγο. «Χριστίνα, δεν μου αρέσει αυτό που βλέπω. Θέλω να πάρεις αμέσως δεύτερη γνώμη». Το έκανα και κάπως έτσι ξεκίνησε μία παράξενη κάθοδος σε ένα τούνελ από το οποίο περνούν χιλιάδες γυναίκες σε ετήσια βάση στη χώρα μας, αλλά δεν μιλάμε σχεδόν ποτέ γι’ αυτό.
Στις μέρες που θα ακολουθούσαν θα συνέβαινε μία προσπέλαση κύστης (έτσι λέγεται επιστημονικά η λαπαροσκοπική αφαίρεσή της), μία τρομερή βιοψία (καρκίνος των ωοθηκών, στάδιο 1) και ένα απίστευτο σπριντ 10 ημερών στο οποίο έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο να γίνω μητέρα ή να ζήσω. «Ολική υστερεκτομή για να προλάβουμε, αλλά πρέπει να σκεφτείτε καλά». Τι να σκεφτώ; Αν αποφάσιζα ότι θέλω ένα παιδί, οι προσπάθειες και η αναμονή θα οδηγούσαν σε 2ο, ίσως και 3ο στάδιο. Καμία σκέψη. Μάνα γίνεσαι με πολλούς τρόπους, ζωντανή μένεις μόνο με έναν.
Τόσο πριν όσο και μετά το χειρουργείο αναζητούσα με μανία μαρτυρίες άλλων γυναικών: πόσο καιρό τους πήρε να σηκωθούν από το κρεβάτι χωρίς να τους διαλύουν οι μετεγχειρητικοί πόνοι; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να πατήσουν ξανά στα πόδια τους και να νιώσουν δικιά τους τη σπονδυλική τους στήλη; Τι σημαίνει «ξαφνική εμμηνόπαυση» και τι θα είχα να αντιμετωπίσω; Θα γερνούσα τόσο γρήγορα όσο έγραφαν κάποια επιστημονικά περιοδικά; Θα θρυμματίζονταν τα κόκαλά μου από την ξαφνική οστεοπενία; Άχνα! Μόνο σποραδικές μαρτυρίες και αστεία βιντεάκια για τις εξάψεις της εμμηνόπαυσης στο TikTok. Με κάπως άγριο τρόπο μάθαινα ότι η «κλιμακτήριος» δεν είναι από τα αγαπημένα θέματα ούτε της εγχώριας επιστημοσύνης ούτε των ιατρικών συντακτών, ότι με κάποιον τρόπο σημαίνει ξόφλημα και παραίτηση και βγαλ’ τα πέρα μόνη σου με ό,τι σου πουν οι γιατροί και ό,τι μάθεις στα αγχωμένα διαλείμματα της δουλειάς από άλλες «παθούσες». Και γενικώς μη μιλάς και μη γράφεις γι’ αυτά, πυροδοτείς αισθήματα θλίψης και οίκτου. Καλύτερα να σωπαίνεις. Ή να κάνεις και εσύ αστεία με την όλη φάση για να μη σε πουν γριά ή ξοφλημένη.
Όταν μετά από δύο τεταμένα ογκολογικά συμβούλια αποφασίστηκε ένας κύκλος χημειοθεραπείας, ήταν σαφές ότι δεν χωρούσε κανένα αστείο. Ενάμιση μήνα μετά το χειρουργείο, μέσα Ιουνίου, αδειάζαμε βαλίτσες και σακίδια και αντί για διακοπές κλείναμε ραντεβού για το πιο κοντό αλά γκαρσόν κούρεμα.
-Ναι, αλλά γιατί αργήσατε τόσο να μας ειδοποιήσετε; Θέλω να πω, το πρώτο ογκολογικό συμβούλιο ήταν αρνητικό στο να ακολουθήσει χημειοθεραπεία…
-Κοιτάξτε, είστε νέα. Προηγήθηκαν δύο χειρουργεία. Ένα κύτταρο να ξέφυγε, δεν το ρισκάρει ο γιατρός σας.
– Θα χάσω τα μαλλιά μου, σωστά;
-Ναι. Είναι καλύτερο να τα κόψετε. Θα ξαναβγούν. Δεν πρέπει να σας απασχολεί αυτό τώρα…
Και δεν ξέρεις τι πρέπει να σε απασχολήσει. Ψάχνεις να βρεις κάποιαν που πέρασε τα ίδια, να της μιλήσεις, να τη ρωτήσεις, να σου πει τι πρέπει να περιμένεις και πού σε πετάει τελικά αυτή η φυγόκεντρος. Σώζεσαι στο τέλος; Ή το χάνεις το παιχνίδι;
6 θεραπείες είναι ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται κάθε 21 ημέρες. Όταν άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά ήρθε στο σπίτι η Ρομίνα, η κοπέλα που με κούρευε και με χτένιζε όλα τα χρόνια της ενήλικης ζωής μου. Έβαλε την ξυριστική στο «3», τα πήρε όλα, αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε και άρχισε η τρεχάλα.
Μετά την πρώτη χημειοθεραπεία έπιασα βάρδια κανονικά. Πήρα ρεπό δυο μέρες μετά, όταν οι πόνοι δεν είχαν διαχείριση. Στη δεύτερη ορκίστηκα ότι θα τα καταφέρω καλύτερα. Ότι δεν θα «σπάσω», παρά ελάχιστα. Κάπως τα κατάφερα. Στην τρίτη και την τέταρτη λύγισα, πίστεψα ότι πεθαίνω. Κρατιόμουν από τις μέρες που θα άρχιζαν να ξαναφυτρώνουν μαλλιά, βλεφαρίδες και φρύδια. Αχ, τα φρύδια – σε υπογράφουν όσο κι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις την κουβέντα, όσο καλά κι αν έμαθες να φοράς την περούκα ή την μπαντάνα σου, όσο κι αν έμαθες να προσπερνάς τα αδιάκριτα και γεμάτα οίκτο βλέμματα.
Προσευχόμουν σε κάποιον άγνωστο θεό που αγαπά τα μαλλιά στο κεφάλι μας και όχι θυσία σε κάποια ταξάνη (σ.σ.: ταξάνες > φάρμακα της χημειοθεραπείας). Στην 5η είχε ήδη αρχίσει να φυτρώνει χνούδι στην κορυφή του κεφαλιού και η ζέστη του Οκτώβρη πια, σαδίστρια και ανελέητη, δεν επέτρεπε ούτε περούκα ούτε μαντήλι.
Στην 6η και τελευταία αγκαλιαστήκαμε με τον ογκολόγο μου (Γιάννη Σύριε, είσαι ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στον τόπο σ’ αυτό το πεδίο) και ορίσαμε την πρώτη επαναληπτική εξέταση στο τρίμηνο. Βγαίνοντας από το νοσοκομείο ήθελα να αγκαλιάσω όλον τον κόσμο, κάθε δέντρο και κάθε λουλούδι που φυτρώνει ανάμεσα από τα σπασμένα πεζοδρόμια.
Για πολλούς από τους τριγύρω ήμουν το «καημένο το κορίτσι» που «κάπως τα κατάφερε», που «είδες τι τη βρήκε;», που «τι συμπτώματα είχες; Ένιωθες καλά μέχρι τότε;» (εκτός από τον πόνο απολύτως κανένα – ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον, ένιωθα καλά all the way, μη ρωτάτε βλακείες και μη σταυροκοπιέστε, ειλικρινά κανείς μας δεν έχει ιδέα τι του ξημερώνει, δεν το μαθαίνετε από εμένα, ελπίζω).
Στους επόμενους μήνες όλο και κάποιος που ενώ με ρώταγε επίμονα για την περιπέτεια, μόλις του απαντούσα θα μου έλεγε να μη μιλάω γι’ αυτό. Να τα ξεχάσω όλα. Κι ότι ήταν κρίμα (πόσο κρίμα έχω ακούσει την τελευταία 3ετία δεν περιγράφεται), αλλά ευτυχώς ήμουν τυχερή μέσα στην ατυχία μου. Κορίτσια μπαίναν’ και βγαίναν’ στα νοσοκομεία και εξαφανίζονταν για καιρό μετά. Όσες είχαν προλάβει κάποιο post μου στο Facebook ή κάποια αναφορά μου σε κάποιο φεμινιστικό event μου έστελναν ντροπαλές πανικόβλητες ερωτήσεις. Βλέπεις, όταν μιλάμε για γυναικολογικούς καρκίνους κάπως έχουμε πειστεί όχι απλώς ότι μπορεί και να μην τα καταφέρουμε, αλλά ότι κάπως τελειώσαμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για τον κόσμο και τη ζωή μας μέχρι χθες, πριν τη διάγνωση και πριν από την πιο βάρβαρη ενηλικίωση που επιφυλάσσει ο καρκίνος σε όσες και όσους συναντήθηκαν μαζί του.
Αυτό το χαμηλόφωνο γκόσιπ που υπήρξε στην αρχή, πήρε ένταση όταν μπήκε η πριγκίπισσα Κέιτ της Αγγλίας στο νοσοκομείο και η εγχείριση στην κοιλιά της γέμιζε κατεβατά ολόκληρα ανακρίβειας και ανευθυνότητας στα σάιτ. Η λέξη «υστερεκτομή» εμφανίστηκε τελευταία και τότε τα «κρίμα» έπεσαν βροχή, σχηματίζοντας λιμνούλες λάσπης δίπλα από τη λέξη «καρκίνος». Εκεί που πίστευα ότι κάπως θα ανοίξει η συζήτηση, κάποια θα το πει ότι «ξέρεις, η ζωή συνεχίζεται και μετά», ότι θα επιστρέψεις σε όσα αγαπούσες και όσα ήσουν, μόνο ανόητο ιατρικό παρασκήνιο και γκόσιπ του χείριστου είδους.
Ασυναίσθητα, στο πρώτο βίντεο στο οποίο αναφερόταν στην περιπέτειά της, εκείνο το βίντεο στο παγκάκι της βρετανικής εξοχής, τα μάτια μου έτρεξαν στην γραμμή των μαλλιών της. Αναρωτήθηκα αν είχε ξεκινήσει τις χημειοθεραπείες και αν για εκείνην βρέθηκε κάτι πιο ήπιο και ευγενικό με το σώμα και τα μαλλιά της. Και κάπως από τα βάθη της ψυχής μου ευχόμουν να μιλήσει ακόμα πιο ανοιχτά, να ξορκίσει και να διώξει όλον αυτόν τον γρίφο και όλη αυτή τη σιωπή που δεν αφήνει τις γυναίκες να μιλήσουν, να μοιραστούν μια εμπειρία που πονάει τόσο πολύ, αλλά από την οποία μπορείς να βγεις και όρθια. Λαβωμένη, αλλά όρθια.
Μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να στείλω αυτό το κείμενο παντού, να σου πω ότι τα μαλλιά σου θα ξαναβγούν πιο όμορφα και γερά από πριν, ότι θα τα καταφέρεις, ότι πρέπει να εξετάζεσαι τακτικά και να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου, ότι δεν πρέπει να ντραπείς ούτε για το όργανο που έχασες ούτε για την ουλή, και ότι τώρα θα πρέπει να σε αγαπάς πιο πολύ. Μακάρι να μπορούσα να σου πω ότι το πρωτόκολλο αναγκάζει τους γιατρούς να είναι συγκεκριμένοι και συγκρατημένοι γιατί ξέρουν ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική και διαφορετική και ότι κάθε μια από εμάς το διαχειρίζεται με τους δικούς της όρους.
Πηγή: Athens Voice
