Δουλεύοντας από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ σε ένα μικρό, απομονωμένο υπόγειο εργαστήριο στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, η Vogt χειριζόταν με σχολαστικότητα τους δοκιμαστικούς σωλήνες και τα τρυβλία Petri κάτω από έναν απαγωγό: επώαζε, αναρροφούσε με πιπέτα, φυγόκεντριζε. Προσπαθούσε να καλλιεργήσει ένα επικίνδυνο παθογόνο: τον ιό της πολιομυελίτιδας.
Ήταν το 1952 και η πολιομυελίτιδα ήταν μια από τις πιο τρομερές ασθένειες στην Αμερική, παραλύοντας περισσότερους από 15.000 ανθρώπους, κυρίως παιδιά, κάθε χρόνο. Οι γονείς δεν άφηναν τα παιδιά τους να παίζουν έξω και επιβλήθηκαν καραντίνες σε γειτονιές με κρούσματα πολιομυελίτιδας.
Οι επιστήμονες αναζητούσαν απεγνωσμένα πληροφορίες σχετικά με τον ιό, αλλά πολλοί δίσταζαν να συνεργαστούν με τον μολυσματικό παράγοντα. «Όλοι φοβόντουσαν να πάνε σε εκείνο το μικρό εργαστήριο στο υπόγειο», λέει ο Μάρτιν Χάας, καθηγητής βιολογίας και ογκολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, και προσωπικός φίλος και συνεργάτης του Φογκτ για πάνω από τρεις δεκαετίες.
H Vogt ανέλαβε το έργο της προσπάθειας ανάπτυξης και απομόνωσης του ιού σε ένα στρώμα νεφρικών κυττάρων πιθήκου. Η μέθοδος ονομάστηκε δοκιμασία πλάκας για τις χαρακτηριστικές στρογγυλές πλάκες που σχηματίζονται όταν ένα μόνο σωματίδιο ιού σκοτώνει όλα τα κύτταρα γύρω του.
Η Vogt δεν είπε στους γονείς της, και οι δύο καταξιωμένοι επιστήμονες στη Γερμανία, ότι εργαζόταν με τον ιό. Αργότερα σχολίασε ότι ο πατέρας της θα είχε θυμώσει πολύ αν γνώριζε για το έργο της στον ιό της πολιομυελίτιδας, λέει η Haas.
Μετά από ένα χρόνο επιμονής, η Vogt πέτυχε (και παρέμεινε απαλλαγμένη από τον ιό). Το 1954, αυτή και ο Dulbecco δημοσίευσαν τη μέθοδο για τον καθαρισμό και την καταμέτρηση σωματιδίων του ιού της πολιομυελίτιδας. Χρησιμοποιήθηκε αμέσως από άλλους επιστήμονες για να μελετήσουν παραλλαγές του ιού της πολιομυελίτιδας και από τον μικροβιολόγο Albert Sabin για να εντοπίσει και να απομονώσει στελέχη εξασθενημένου ιού πολιομυελίτιδας για να φτιάξει το από του στόματος εμβόλιο πολιομυελίτιδας που χρησιμοποιείται σε μαζικές εκστρατείες εμβολιασμού σε όλο τον κόσμο.
Ίσως ακόμη πιο σημαντικό είναι ότι η δοκιμασία πλάκας πολιομυελίτιδας επέτρεψε σε επιστήμονες παγκοσμίως να αναλύσουν ζωικούς ιούς σε επίπεδο μεμονωμένων κυττάρων, ένας τομέας που είναι πλέον γνωστός ως μοριακή ιολογία. Η προσέγγιση των Vogt και Dulbecco παραμένει το χρυσό πρότυπο για τον καθαρισμό και την καταμέτρηση σωματιδίων του ιού, συμπεριλαμβανομένων πρόσφατων μελετών για τον SARS-CoV-2, τον ιό που προκαλεί την COVID-19. Η μέθοδος, που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση της μολυσματικότητας ενός ιού και την απομόνωση στελεχών ενός ιού για περαιτέρω έρευνα, είναι πανταχού παρούσα σε εργαστήρια σε όλο τον κόσμο.
Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας που εκτείνεται σε τρία τέταρτα του αιώνα, ξεκινώντας με μια δημοσίευση όταν ήταν 14 ετών, η Vogt συνέβαλε εκτενώς στη γνώση μας για τη γενετική της ανάπτυξης των ζώων, το πώς οι ιοί μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο και τους κυτταρικούς κύκλους ζωής. Μετά τον θάνατό της το 2007 σε ηλικία 94 ετών, σχεδόν 100 τρίφυλλα ντοσιέ γέμιζαν τα ράφια του γραφείου της, γεμάτα με σημειώσεις για δεκαετίες πειραμάτων.
Η Vogt ήταν γνωστή για την έντονη, ευρηματική εργαστηριακή της εργασία, συμπεριλαμβανομένου αυτού που άλλοι την έχουν αποκαλέσει «πράσινο αντίχειρά» της στην καλλιέργεια ιστών — τη διαδικασία ανάπτυξης κυττάρων, ιών και ιστών σε ένα τρυβλίο.
Πηγή: sciencenews.org
