Επτά λέξεις. Επτά λέξεις απόγνωσης, φόβου, απελπισίας. Επτά λέξεις που έρχονται αβίαστα κατά τη διάρκεια μιας κρίσης πανικού. Μιας κρίσης πανικού που ξεκίνησε το 2005 και συνεχίζει, κατά καιρούς, να με επισκέπτεται. Είκοσι χρόνια μετά, ένα λάθος καταλογίζω στον εαυτό μου. Και θα το μοιραστώ μαζί σας στο κείμενο που ακολουθεί, με αφορμή τα είκοσι αυτά χρόνια που έχω μάθει να ζω με τις κρίσεις πανικού.
Από τον Μαρίνο Βυθούλκα
Στα 25 αισθάνεσαι άτρωτος. Ατσάλινος. Δεν σε αγγίζει κανείς, αλλά και καμία συμφορά που συμβαίνει μακριά, αλλά ακόμα και κοντά σου. ‘Εχεις την αίσθηση πως φοράς μια πανοπλία, η οποία σου παρέχει προστασία από τα πάντα 24 ώρες το 24ωρο. Κάπως έτσι κι εγώ, χωρίς να το αναλύσω, ήμουν καβάλα στο δικό μου άλογο και ζούσα αμέρινος και ήσυχος, χωρίς φοβίες και άγχη που θα μου σκότιζαν το μυαλό και την καθημερινότητα. Μέχρι που ξημέρωσε ένα πρωινό και ξεκαβάλισα για τα καλά.
Ήταν Αύγουστος του 2005. Ξύπνησα και ύστερα από λίγες ώρες, αισθάνθηκα κάπως πρησμένο τον λαιμό μου. Έτσι όπως τον έπιασα και τον ψιλάφισα με τα δάχτυλά μου, διαπίστωσα πως στο πλάι είχα βγάλει ένα μικρό γρομπαλάκι. Σάστισα. Άρχισα να ζουλάω ακόμα περισσότερο το λαιμό μου και βρήκα κι ένα δεύτερο. Αυτό ήταν. Εκεί με έλουσε ο πρώτος κρύος ιδρώτας. Η συνέχεια ήταν η επίσκεψη στο γιατρό και ένας υπέρηχος που έδειξε διογκωμένους λεμφαδένες. Μέσα μου έκανα τα χειρότερα σενάρια. Και αυτά τα σενάρια τα είπα κλαίγοντας με λυγμούς στο γιατρό που του τηλεφώνησα για να του πω τα αποτελέσματα, από τον υπέρηχο και τις εξετάσεις αίματος. Έτσι όπως με άκουγε, μου έριξε δυο τρια μπινελίκια για να έρθω στα ίσια μου και μου είπε να πάω από το ιατρείο του. Εκεί μου εξήγησε πως οι διογκωμένοι λεμγαδένες οφείλονται σε λοιμώδη μονοπυρήνωση και πως πρέπει να πάρω μια φαρμακευτική αγωγή. Πράγματι, πήρα την αγωγή και μέσα σε μια εβδομάδα, οι διογκωμένοι λεμφαδένες είχαν εξαφανιστεί. Αλλά η συγκεκριμένη εξαφάνιση, συνέπεσε με την εμφάνιση της πρώτης κρίσης πανικού.
Ήταν ανήμερα των γενεθλίων μου, 25 Αυγούστου 2005. Το σπίτι μας στη Γλυφάδα είχε γεμίσει από φίλους και συγγενείς. Χαρές, μουσικές, γέλια. Εμένα, όμως, με βασάνιζε ακόμα αυτό που είχα περάσει και άρχισα με μανία να ζουλάω το λαιμό μου, μήπως και έχω κάτι. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα και πάλι πως πιάνω κάτι, μόνο που τώρα δεν με έλουσε μόνο κρύος ιδρώτας. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει με τρελούς ρυθμούς. Οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει, ενώ είχα ένα σφίξιμο στο στήθος και δεν μπορούσα να ανασάνω. Παράλληλα με όλα αυτά που μου συνέβαιναν, ντρεπόμουν να πω στους άλλους τι ακριβώς έχω, με αποτέλεσμα να απομονωθώ σε μια γωνιά του μπαλκονιού. Βίωνα μια τραγωδία. Κάποια στιγμή, ήρθε ένας φίλος, με είδε. Ο πανικός με είχε κυριολεκτικά κυριεύσει. “Η καρδιά μου. Δεν είμαι καλά. Βοήθεια”. Αυτό είπα και τα γέλια και οι χαρές μετατράπηκαν σε μια ατελείωτη αγωνία για όλους. Οι πιο ήρεμοι της παρέας, είχαν καταλάβει τι γινόταν και με την σειρά τους προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Οι πιο αγχωμένοι, με άγχωναν περισσότερο. Ευτυχώς, υπερίσχυσε η ηρεμία.
Οι επόμενες μέρες είχαν μπόλικο σασπένς: Επίσκεψη πάλι στον παθολόγο, αλλά και σε καρδιολόγο. Ο μεν παθολόγος μου είπε πως οποιοσδήποτε αρχίσει να ζουλάει με μανία το λαιμό του θα πρήξει τους αδένες του θέλοντας και μη, ο δε καρδιολόγος, αφού με εξέτασε, μου είπε πως η καρδιά μου είναι γερή- μπετόν αρμέ- και πως όλα ήταν μια χαρά. “Έπαθες κρίση πανικού”, αποκρίθηκε. Η πρώτη κρίση πανικού. Και όχι η τελευταία. Πλέον, μου είχε γίνει έμμονη ιδέα αυτό που μου συνέβη και αναρωτιόμουν “Αν πάθω κρίση πανικού στο αυτοκίνητο και έχει κίνηση, τι θα κάνω”. Και πάθαινα. “Αν πάθω κρίση πανικού κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης, τι θα γίνει;” Και πάθαινα. “Αν πάθω κρίση πανικού, κατά τη διάρκεια ενός ραντεβού, τι θα σκεφτεί για μένα;” Και πάθαινα. Ότι σκεφτόμουν το πάθαινα. Ώσπου, άρχισα να το καταπολεμάω όλο αυτό μόνος μου. Μέχρι και στο αεροπλάνο μπήκα μόνος μου, να ταξιδέψω και να παλέψω με τον ίδιο μου τον εαυτό. Και τα κατάφερα.
Τα πέντε πρώτα χρόνια, οι κρίσεις ήταν σχετικά συχνές, αλλά ελεγχόμενες. Από το 2010 και μετά πολύ λίγες και από το 2015 μέχρι σήμερα ελάχιστες, τύπου μια κάθε ένα- δυο χρόνια. “Τώρα πια, το ελέγχω”, έλεγα και εξακολουθώ να λέω στον εαυτό μου. Όντως το ελέγχω; Ή τελικά αν μπορούσα να το ελέγξω δεν θα συνέβαινε καν; Η αλήθεια είναι πως εκεί έξω πολλοί άνθρωποι. νέοι και λιγότερο νέοι, αντιμετωπίζουν μια παρόμοια κατάσταση. Ζουν το δικό τους εφιάλτη, διότι περί εφιάλτη στον ξύπνιο σου πρόκειται. Είμαι δημοσιογράφος και όχι γιατρός, αλλά το λάθος που καταλογίζω στον εαυτό που είναι ένα: Δεν ζήτησα βοήθεια από έναν ψυχολόγο. Πήγα σε όλους τους γιατρούς, αλλά δεν το έψαξα πιο πέρα. Πιο βαθιά. Σε έναν ειδικό που θα με βοηθήσει να κάνω μια βουτιά με φιάλες οξυγόνου στην ψυχή μου και όχι απλά να κρατήσω την ανάσα μου για λίγα δευτερόλεπτα. Αυτή ίσως και να είναι η πιο σημαντική βουτιά της ζωής μου και σκοπεύω να τη κάνω πολύ σύντομα.
Επίλογος από την Νανά Παλαιτσάκη
Τον Μαρίνο τον γνωρίζω πολλά χρόνια και εκτιμώ απεριόριστα το ταλέντο του στο να γράφει. Οι επιτελικές θέσεις που διαχειρίστηκε στα έντυπα για μένα ήταν μια απόδειξη ότι τελικά ακόμη και στην δουλειά μας μπορεί να συμβεί να είναι «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Όταν δημιούργησα το site nanascent.gr ζήτησα την γνώμη ελάχιστων συναδέλφων που τους είχα μεγάλη εκτίμηση. Μεταξύ τριών, ένας ήταν ο Μαρίνος. Αφού το είδε μου έστειλε ένα μήνυμα «Θα σου στείλω ένα κείμενο για το τι έχω τραβήξει εγώ με τις κρίσεις πανικού». Ήξερα ότι ήταν πολυάσχολος και δεν ήθελα να του τηλεφωνήσω έστω και για υπενθύμιση. Δεν χρειάστηκε. Ο Μαρίνος έστειλε το κείμενο για τις κρίσεις πανικού που εδώ και είκοσι χρόνια παλεύει να διαχειριστεί. Οι λέξεις λίγες να τον ευχαριστήσω για την γενναιότητά του, να εκτεθεί δημοσίως και ν’ αναφερθεί σ’ ένα θέμα που πάρα πολλοί το ψιθυρίζουν και ακόμη περισσότεροι βασανίζονται βιώνοντας το άγχος του θανάτου.
Μεγάλο δώρο για τους αναγνώστες μας και μεγάλη τιμή για μένα. Αυτό το site δημιουργήθηκε καθώς διαπίστωσα την δύναμη που λαμβάνουν οι άνθρωποι – ασθενείς από την στιγμή που μίλησα εγώ δημόσια για το θέμα της υγείας μου. Δεν το αντιλήφθηκα την στιγμή που μίλησα, το κατάλαβα στην πορεία και συνειδητοποίησα ότι αυτό που είναι πολύ, πολύ, πολύ σημαντικό στην αντιμετώπιση ενός θέματος υγείας είναι η παραδοχή ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει ασθενείς και δεν υπάρχει κάτι πιο πολύτιμο από το μοίρασμα με κάποιον που έχει περάσει το ίδιο μονοπάτι με μας,
