Αποδεικνύεται ότι οι γυναίκες ηγέτες μέχρι στιγμής μπορεί να ήταν πιο επιθετικές από τους άνδρες συναδέλφους τους. Ωστόσο, το να δώσουμε στις γυναίκες περισσότερη δύναμη, μπορεί να κάνει τις κοινωνίες πιο ειρηνικές. Να λοιπόν πως και οι δύο διαπιστώσεις ισχύουν.
Της Victoria Seabrook
Μόνο 13 από τις 193 χώρες έχουν γυναίκες ηγέτες, σύμφωνα με στοιχεία του Οκτωβρίου 2024. Αν υπήρχαν περισσότερες τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά, υποστηρίζουν πολλοί, όπως ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Είχε δηλώσει μάλιστα ότι «θα επικρατούσε λιγότερος πόλεμος, τα παιδιά θα φροντίζονταν καλύτερα και θα υπήρχε μια γενική βελτίωση στο βιοτικό επίπεδο». Δεν είναι μόνος. Η πρώην πρόεδρος της Ιρλανδίας Μαίρη Ρόμπινσον δήλωσε στο Sky News ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας ότι το να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες στην κορυφή είναι «απαραίτητο» για έναν πιο ειρηνικό κόσμο. Και σήμερα πριν από 19 χρόνια, ο πρώην επικεφαλής των Ηνωμένων Εθνών Κόφι Ανάν είπε: «Καμία πολιτική δεν είναι πιο σημαντική για την πρόληψη των συγκρούσεων από την ενδυνάμωση των γυναικών»
Δικαιώνονται άραγε αυτές οι απόψεις;
Μια ματιά στην ιστορία δείχνει ότι οι γυναίκες ηγέτες ήταν εξίσου, αν όχι περισσότερο, με τους άντρες, ,«επιρρεπείς στην έναρξη συγκρούσεων», σύμφωνα με τον Κρίστοφερ Μπλερ, επίκουρο καθηγητή πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον.
Υπάρχουν αιτίες για να λειτουργούν ως «Σιδηρές Κυρίες», ειδικά για να ξεπεράσουν τα στερεότυπα των φύλων που τις θέλει περισσότερο μαλθακές από τους άντρες και πιο αργές στ’ αντανακλαστικά τους.
Ας θυμηθούμε τη Μάργκαρετ Θάτσερ: το 1982, η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Βρετανίας βύθισε στο θάνατο 323 ανθρώπους στο πολεμικό πλοίο Belgrano της Αργεντινής και οδήγησε το Ηνωμένο Βασίλειο στον πόλεμο των Φώκλαντ.
Ή η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον, η οποία δίστασε για ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Ταλιμπάν ,επειδή φοβόταν μήπως την αντιμετώπιζαν ως μαλθακή, λέει ο Μπλερ, με βάση τις πληροφορίες των συμβούλων της
Η συγγραφέας Joslyn Barnard, οι γυναίκες πιέζονται να υιοθετήσουν περισσότερο τ’ ανδρικά πρότυπα εξουσίας.
Η Giorgia Meloni, η αγαπημένη της δεξιάς στην Ιταλία και η πρώτη γυναίκα ηγέτης, επέλεξε να πάρει την αρσενική μορφή του τίτλου της, il Presidente.
Οι γυναίκες, θα τιμωρηθούν πιο σκληρά αν δείξουν να υποχωρούν σε απειλές όπως διαπιστώνει η έρευνα του Μπλερ, με αποτέλεσμα αυτή η τάση να της οδηγεί να ρίξουν πιο εύκολα λάδι στη φωτιά.
Το 2016, η εφημερίδα The Sun χαιρέτισε την Theresa May ως τη «Maggie στα καλύτερά της». Δύο χρόνια αργότερα, τη σφυροκόπησε επειδή ήταν «μαλακή» στο Brexit, αφήνοντας τη χώρα «ΣΤΟ BREXS*IT».
Η Angela Saini, συγγραφέας του Patriarchs: How Men Came to Rule, λέει ότι δεν είναι ότι οι γυναίκες μιμούνται την ανδρική επιθετικότητα, αλλά ότι είναι ικανές να είναι οι ίδιες επιθετικές.
Το 1975, η πρωθυπουργός της Ινδίας Indira Gandhi κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Η πολεμίστρια βασίλισσα Ράνι του Τζάνσι ηγήθηκε της ινδικής εξέγερσης κατά των Βρετανών το 1857 και πριν από αυτήν ήταν η Μπούντικα και η Ιωάννα της Αρκ.
Ο κόσμος είχε τόσο λίγες γυναίκες ηγέτες που καθιστά δύσκολο να τις συγκρίνουμε πραγματικά με τους άνδρες (αν και μια εφημερίδα διαπίστωσε ότι οι βασίλισσες στην Ευρώπη τον 15ο έως τον 20ο αιώνα ήταν πιο πιθανό να πάνε σε πόλεμο από τους βασιλιάδες).
Αλλά μόνο μία στις τρεις χώρες του ΟΗΕ διαθέτει μία γυναίκα σε κορυφαία θέση
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι το να δίνουμε στις γυναίκες εξουσία, κάνει τις κοινωνίες πιο ειρηνικές. «Η γυναικεία ηγεσία δεν έχει να κάνει μόνο με το να είναι οι γυναίκες «υπεύθυνες», λέει η κ. Robinson, μέλος των The Elders, που αγωνίζεται για μια γυναίκα επικεφαλής του ΟΗΕ.
Μελέτες δείχνουν ότι η συμμετοχή περισσότερων γυναικών σε ειρηνευτικές διαδικασίες τις κάνει να διαρκέσουν περισσότερο σε χαμηλότερες αμυντικές δαπάνες και αποδεικνύει ότι οι κοινωνίες μπορεί να είναι πιο ειρηνικές. Και είναι αυτοί οι τύποι κοινωνιών που ανοίγουν χώρο για διαφορετικά είδη ηγετών.
Στη Νέα Ζηλανδία – την τέταρτη υψηλότερη θέση παγκοσμίως για την ισότητα των φύλων – η πρόσφατη πρωθυπουργός Jacinda Ardern επιχείρησε «ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο ηγεσίας» από τους επιθετικούς ομολόγους της, λέει η Joslyn Barnhart, η οποία ερευνά το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.
«Δυστυχώς όμως βλέπουμε τα πράγματα να πηγαίνουν πολύ προς την αντίθετη κατεύθυνση αυτή τη στιγμή, πολύ περισσότερο προς την επιστροφή σε αντρικές, επιθετικές, διεκδικητικές φωνές»
Διάφορες έρευνες από διαφορετικές χώρες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες απεχθάνονται τον πόλεμο
Η κ. Robinson υποστηρίζει ότι σημαίνει ότι οι γυναίκες είναι καλύτερες από τους άνδρες, αλλά ότι η επίλυση των πολύ δύσκολων προκλήσεων για τον κόσμο, έχει ανάγκη και τις φωνές των γυναικών και όχι μόνο από των αντρών.
