H Λαίδη Αμαλία Φλέμινγκ, μαζί με τον τίτλο που κληρονόμησε από τον αγαπημένο της σύντροφο, καθ’ ότι ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ είχε τον τίτλο τού σερ, κληρονόμησε και το όνειρό του: το Ίδρυμα Bασικής Bιοϊατρικής Έρευνας «Aλέξανδρος Φλέμινγκ».
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1912. Ο πατέρας της, Χαρίλαος Κουτσούρης, ήταν γνωστός δερματολόγος και είχε δική του κλινική στην Πόλη. Με την έναρξη όμως του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η οικογένεια της Αμαλίας ήρθε να μείνει στην Ελλάδα, ενώ η κλινική του πατέρα της μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα λεηλατήθηκε.
Η Αμαλία Κουτσούρη φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της σε Παρίσι και Λονδίνο. Στην διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ενεργά, χειριζόμενη τους πομπούς των ασυρμάτων, αλλάζοντας διαρκώς στέκια, προκειμένου να αλιεύει πολύτιμα μηνύματα των ναζί, με κίνδυνο της ζωής της. Κάτι που οι Άγγλοι της το αναγνώρισαν με μία υποτροφία που της χορήγησαν το 1945 για να εργαστεί στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949.
Η Αμαλία Κουτσούρη από τα φοιτητικά της χρόνια είχε παντρευτεί αρχιτέκτονα με τον οποίο και χώρισε, για να ξεκινήσει μια παθιασμένη σχέση με την επιστήμη και την έρευνα.
Στην πορεία αυτή ο δρόμος της συναντήθηκε με τον Σκωτσέζο διακεκριμένο επιστήμονα – κάτοχο του Νόμπελ Ιατρικής και Φυσιολογίας, για την σπουδαία ανακάλυψή του την πενικιλίνη, με την οποία σώθηκαν χιλιάδες τραυματίες του Β Παγκοσμίου Πολέμου, Αλέξανδρο Φλέμινγκ.
Εκείνος την περνούσε 30 χρόνια και όσο και αν ήταν ερωτευμένος μαζί της, δεν μπόρεσε να της το εκμυστηρευτεί καθώς ήταν ήδη παντρεμένος από το 1915.
Η Αμαλία Κουτσούρη επιστρέφει στην Ελλάδα για ν’ αναλάβει την διεύθυνση του Ευαγγελισμού και η γυναίκα του Φλέμινγκ πεθαίνει το 1949. Η Αμαλία Φλέμινγκ το 1952 τον προσκαλεί για να δώσει διάλεξη στην χώρα μας. Ο Νομπελίστας καθηγητής έρχεται πια αποφασισμένος να διεκδικήσει την γυναίκα που ερωτεύτηκε. Της εξομολογείται τον για πολλά χρόνια έρωτά του για εκείνη και της κάνει πρόταση γάμου. Παντρεύονται το 1953, ζούνε απόλυτα ευτυχισμένοι μόνο για δυο χρόνια, καθώς εκείνος φεύγει από την ζωή.
Ο Φλέμινγκ είχε ερωτευθεί την προσωπικότητα της συζύγου του, τον ανθρωπισμό της, την έγνοια της για τους αναξιοπαθούντες και μετά την αδιανόητη προσήλωσή της στην Έρευνα και την Επιστήμη.
Στην διάρκεια της χηρείας της εκείνη συνεχίζει να είναι απολύτως προσηλωμένη στις έρευνές της, μέχρι που η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα εκτρέπεται και εγκαθίσταται η δικτατορία. Εκείνη αντιστέκεται στο καθεστώς και συλλαμβάνεται.
Από το «Ιστορικό Λεύκωμα 1971, έκδοση της εφημερίδας «Η Καθημερινή» / 1998, μαθαίνουμε λεπτομέρειες ανατριχιαστικές για εκείνη την περιπέτεια της ζωής της, που αξίζει να της αναφέρουμε.
«Η λαίδη Φλέμινγκ, χήρα του ονομαστού εφευρέτη της πενικιλίνης δόκτορος Αλεξάνδρου Φλέμινγκ, συλλαμβάνεται με άλλα τρία άτομα τη νύκτα της 30ής προς την 31η Αυγούστου έξω από το στρατόπεδο στο Γουδί όπου κρατείται ο Αλέκος Παναγούλης καταδικασμένος σε θάνατο για την απόπειρα δολοφονίας του Γεωργίου Παπαδόπουλου. Το βράδυ της 1ης Σεπτεμβρίου ο υφυπουργός Τύπου Βύρων Σταματόπουλος καλεί Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους και ανακοινώνει ότι οι τέσσερις συλληφθέντες, δηλαδή η Αμαλία Κουτσούρη-Φλέμινγκ, ο Κωνσταντίνος Ανδρουτσόπουλος, ο Αμερικανός Τζον Σκέλτον και η Αμερικανίδα Αθηνά Ψυχογιού, είχαν αποπειραθεί να απελευθερώσουν τον Παναγούλη. Σύμφωνα με τον Σταματόπουλο, η ομάδα σχεδίαζε να εξουδετερώσει τους δεσμοφύλακες έστω και με δολοφονίες, χρήση ναρκωτικών κ.λπ., και να διευκολύνει τον Παναγούλη να αναχωρήσει από την Ελλάδα. Η συμβολή της Φλέμινγκ ήταν να μεταφέρει τους άλλους τρεις με το αυτοκίνητό της στο προκαθορισμένο σημείο δράσης. Ο Σταματόπουλος προσθέτει ότι το κέντρο κατεύθυνσης των συλληφθέντων δεν βρίσκεται στην Ελλάδα αλλά στη Βρετανία και την Ιταλία και γίνεται αναφορά στον ευρισκόμενο στην Ιταλία Στάθη Παναγούλη, αδελφό του Αλέκου, για τον οποίο λέγεται ότι έχει έρθει στην Ελλάδα με ιταλικό διαβατήριο, κάτι που ο ίδιος διαψεύδει την επομένη από τη Ρώμη. Αντιδράσεις ξεσπούν στο εξωτερικό, ενώ ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα συναντάται με τον Παπαδόπουλο και συζητά το θέμα της σύλληψης της Φλέμινγκ. Στη Βρετανία, όπως αναφέρει το BBC, η σύλληψη της Φλέμινγκ προκαλεί αντιδράσεις μεταξύ του πολιτικού, επιστημονικού και δημοσιογραφικού κόσμου. Σε δηλώσεις διαμαρτυρίας προβαίνουν οι Ανδρέας Παπανδρέου και η Ελένη Βλάχου, ενώ από το Παρίσι ο Μίκης Θεοδωράκης δημοσιεύει έκκληση στη διεθνή επέμβαση προκειμένου να διασφαλισθεί η ζωή του Αλέκου Παναγούλη, της λαίδης Αμαλίας Φλέμινγκ και των άλλων συλληφθέντων. Η ίδια η Φλέμινγκ ζητεί τη μεταφορά της σε νοσοκομείο λόγω κυκλοφορικών δυσκολιών και διαβήτη. Εξακολουθεί όμως να κρατείται σε αυστηρή απομόνωση. Στις 27 Σεπτεμβρίου αρχίζει η δίκη των τεσσάρων στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών με συγκατηγορούμενό τους τον στρατιώτη-φρουρό Κων. Μπεκάκο. Η Φλέμινγκ έχει συνήγορο τον Στ. Κανελλόπουλο. Στην απολογία της παραδέχεται την κατηγορία τονίζοντας ότι ήθελε να συμβάλει στην απόδραση του Παναγούλη για λόγους ανθρωπιστικούς, επειδή γνώριζε ότι βασανίζεται, και προσθέτει ότι στην επιθυμία της για απελευθέρωση του Παναγούλη δεν υπάρχει πολιτικό κίνητρο. Την επομένη το Στρατοδικείο επιβάλλει τις ακόλουθες ποινές φυλάκισης: Δεκαέξι μηνών στην Αμαλία Φλέμινγκ. Δεκαπέντε μηνών στον Κωνσταντίνο X. Ανδρουτσόπουλο, ετών 30, ασκούμενο δικηγόρο. Δεκατεσσάρων μηνών στην Αθηνά Ψυχογιού, ετών 42, οικοκυρά. Δεκατριών μηνών στον Κωνσταντίνο Β. Μπεκάκο, ετών 21, στρατιώτη, και επτά μηνών με τριετή αναστολή στον Τζον Σκέλτον, ετών 26, φοιτητή της Θεολογικής Αθηνών. Η Φλέμινγκ και οι άλλοι καταδικασθέντες μεταφέρονται στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου στις 3 Οκτωβρίου ο Βρετανός γαστρεντερολόγος σερ Έιβερν Τζονς εξετάζει την Φλέμινγκ και στην έκθεσή του διαπιστώνει ότι λόγω της κατάστασης της υγείας της βρίσκεται “στο χείλος του γκρεμού”. Η πράγματι σοβαρή κατάσταση της υγείας τής Φλέμινγκ και οι διεθνείς πιέσεις αναγκάζουν τη χούντα να την αποφυλακίσει. Στις 21 Οκτωβρίου στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πειραιώς εκδικάζεται αίτησή της με την οποία ζητεί την αποφυλάκισή της λόγω κινδύνου ανήκεστης βλάβης της υγείας της. Την ίδια ώρα που διεξάγεται η δίκη, ο υπουργός Δικαιοσύνης της χούντας Άγγελος Τσουκαλάς, θέλοντας να διασκεδάσει τις αιτιάσεις ότι η Φλέμινγκ αποφυλακίζεται ενώ άλλοι κρατούμενοι δεν έχουν την ίδια μεταχείριση, δηλώνει ότι “τυχόν διακοπή της φυλακίσεως της κ. Α. Φλέμινγκ, δι’ αποφάσεως του Πλημμελειοδικείου προς αποτροπήν ανηκέστου βλάβης της υγείας της, δεν θα αποτελέση εκδήλωσιν προνομιακής μεταχειρίσεως”. Έπειτα από λίγη ώρα το δικαστήριο αποφασίζει διακοπή της φυλάκισής της επί οκτάμηνο. Η Φλέμινγκ δηλώνει: “Η επιθυμία μου είναι να παραμείνω στη χώρα μου. Θα το πράξω όσο τουλάχιστον εξαρτάται από μένα”. Και φεύγει από τα δικαστήρια του Πειραιά για το σπίτι της στο Κολωνάκι. Από εκεί, τα ξημερώματα της 14ης Νοεμβρίου τέσσερις αστυνομικοί την οδηγούν, παρά τη θέλησή της, στο αεροδρόμιο και σε εκτέλεση απόφασης του υπουργού Εσωτερικών Ανδρουτσοπούλου την επιβιβάζουν σε αεροσκάφος με κατεύθυνση το Λονδίνο».
Και πράγματι επιστρέφει εξόριστη πλέον στο Λονδίνο και χωρίς την ελληνική ιθαγένεια. Οι Άγγλοι όμως δεν της συγχώρησαν το ότι ο διάσημος επιστήμονας παντρεύτηκε μιαν Eλληνίδα Kαρυάτιδα, αν και είχαν περάσει ήδη 4 χρόνια από την χηρεία του, κάτι που είχε ενοχλήσει την ίδια πολύ.
Το 1974 με την πτώση της χούντας επανήλθε στην Ελλάδα και στις πρώτες εκλογές στρατεύεται με το ΠΑΣΟΚ. Εξελέγη βουλευτής το 1977, αλλά και το 1981 και το 1985.
Στις 26 Φεβρουαρίου του 1986 έσβησε αθόρυβα για πάντα, πριν προλάβει να δει να υλοποιείται το μεγάλο της όνειρο: το Ίδρυμα Bασικής Bιοϊατρικής Έρευνας «Aλέξανδρος Φλέμινγκ», κάτι που συνέβη πολύ αργότερα, το 1998, ένα κέντρο έρευνας από τα καλύτερα του κόσμου.
Η Αμαλία Φλέμινγκ υπήρξε και Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων (ΣΕΕ) και το 1965 τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας. Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και την Δημοκρατία.
