Συνέντευξη στην Νανά Παλαιτσάκη
Στον κόσμο της Δάφνης Βοτανοπούλου, η τέχνη δεν περιορίζεται σε καμβάδες, αποκτά κίνηση, αναπνέει και αγγίζει το σώμα σαν ένα ποίημα από φως και ύφασμα. Η Ελληνίδα εικαστικός και σχεδιάστρια μόδας έχει καταφέρει να ενώσει τη ζωγραφική με τη ραπτική, δημιουργώντας έναν κόσμο όπου η φορέσιμη τέχνη μετατρέπεται σε προσωπική εμπειρία, μια γέφυρα ανάμεσα στο ορατό και το εσωτερικό.
Η πρώτη της μεγάλη παρουσίαση στο Εθνικό Θέατρο – Σχολείον της Αθήνας “Ειρήνη Παππά”, στο πολυθεματικό δρώμενο Harmonika – Thread of Waves, αποκάλυψε μια καλλιτεχνική πρόταση που ξεπερνά τα όρια των τεχνών και αγγίζει το συναίσθημα, τη θεραπεία και την αρμονία.
Μέχρι τότε, τα έργα της έχουν ταξιδέψει σε πόλεις όπως το Παρίσι, το Ντουμπάι, το Μπάχρειν, η Ζυρίχη, η Βενετία και το Λονδίνο, πάντα κουβαλώντας τον παλμό της Ελληνικής ψυχής και το άγγιγμα του φωτός, κερδίζοντας διεθνείς διακρίσεις για την πρωτοτυπία και τον συμβολισμό τους.
Με αφορμή τη διεθνή της παρουσία και την εξερεύνηση του διαλόγου ανάμεσα στην τέχνη, τη μόδα και την εσωτερικότητα, μιλήσαμε μαζί της για τη διαδρομή της, τη φιλοσοφία της δημιουργίας και τη δύναμη της αισθητικής ως πράξη ζωής.
Η έννοια της “φορέσιμης τέχνης” είναι κεντρική στο έργο σας. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα και πώς συνδυάζετε τη ζωγραφική με τη μόδα, ώστε να παραμένει η κάθε δημιουργία μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης και όχι απλώς ένα ένδυμα;
Η φορέσιμη τέχνη γεννήθηκε μέσα μου σαν μια φυσική συνέχεια της ζωγραφικής. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι οι πίνακές μου ήθελαν να κινηθούν, να αναπνεύσουν έξω από τον καμβά. Να αγγίξουν το σώμα, όχι μόνο το βλέμμα.
Όταν τυλίγεις ένα έργο γύρω σου, το νιώθεις αλλιώς γίνεται προσωπικό, γίνεται εμπειρία. Κάθε ένδυμα είναι για μένα ένας ζωντανός καμβάς, ξεκινά από το συναίσθημα, όχι από τη φόρμα. Τα χρώματα, το φως και τα κατάλληλα υφάσματα όταν συντονιστούν η τελική δημιουργία αφηγείται μια ιστορία. Η μόδα έτσι δεν ντύνει απλώς, αφηγείται, αγκαλιάζει και καθρεφτίζει την εσωτερική κατάσταση αυτού που τη φορά. Εξωτερικεύεις τη ψυχή σου.
Στο δρώμενο “Harmonika – Thread of Waves” παρουσιάσατε για πρώτη φορά τη συλλογή “Daphne Haute Collection”. Ποιο ήταν το μήνυμα που θέλατε να μεταφέρετε μέσα από αυτή την εμπειρία και ποια συναισθήματα σας άφησε η ανταπόκριση του κοινού;
Ήταν μια στιγμή βαθιάς συγκίνησης. Το Harmonika δεν ήταν ένα δρώμενο, μια απλή επίδειξη μόδας, ήταν μια εμπειρία συνάντησης ανάμεσα στην Τέχνη, τη Μουσική, το Σώμα και το Φως, σε αυτόν τον εμβληματικό χώρο του Εθνικού Θεάτρου, στο Σχολείον της Αθήνας “Ειρήνη Παππά”.
Συνδέθηκαν τόσα κομμάτια Τέχνης, υποκριτική, χορός, μουσική, σχέδιο, τόσοι δημιουργοί που συμπράξαμε για ένα άκρως εντυπωσιακό αποτέλεσμα εντός σκηνής αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο. Είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω τρία ζωγραφικά έργα, εκ των οποίων η Νίκη της Σαμοθράκης, η Αφροδίτη αλλά και το έργο έμπνευσης της πρώτης συλλογής μου.
Επί σκηνής η συλλογή Daphne Haute Collection παρουσίασε την αφήγηση της γυναικείας ψυχής: τη δύναμη, την ευαισθησία, τη μεταμόρφωση. Ήταν σαν να βλέπεις τη ζωγραφική να γίνεται γλυπτό, και το γλυπτό να αγκαλιάζει το σώμα.
Η ανταπόκριση του κοινού με συγκίνησε, ένιωσα ότι δεν είδαν μόνο ρούχα, αλλά βίωσαν την ενέργεια και το συναίσθημα πίσω από κάθε δημιουργία. Και αυτό ήταν το πιο ουσιαστικό δώρο για μένα. Ο πραγματικός σκοπός της τέχνης.
Τα έργα σας χαρακτηρίζονται από έντονο συμβολισμό και “χώρους ψυχής”. Πώς αντιλαμβάνεστε τη σχέση της τέχνης με τη θεραπεία και την εσωτερική ισορροπία του ανθρώπου;
Η τέχνη είναι η πιο αληθινή μορφή θεραπείας που γνωρίζω. Όταν ζωγραφίζω ή δημιουργώ, δεν προσπαθώ να φτιάξω κάτι τέλειο, προσπαθώ να κατανοήσω, να ακούσω, να συμφιλιωθώ.
Η μεγαλύτερη ανάγκη της εποχής θεωρώ πως είναι αυτή. Ο χώρος αναγνώρισης, έκφρασης και επικοινωνίας. Το ψάχνουμε όλοι ανεξάρτητα τον τρόπο και το κόστος, πολλές φορές δεν γνωρίζουμε πως και που να εξωτερικεύσουμε συναισθήματα και πως να συνδεθούμε. Έτσι κάθε έργο είναι μια συνομιλία με το μέσα μου. Ετσι, χωρίς να το επιδιώκεις, θεραπεύεσαι, γιατί αποκαλύπτεις.
Η τέχνη μάς βοηθά να θυμηθούμε ποιοί είμαστε πίσω από τους ρόλους και τις μάσκες. Εννίοτε και να μην χαθούμε.
Έχετε εκθέσει έργα σας σε σημαντικά πολιτιστικά κέντρα ανά τον κόσμο. Πώς βιώνετε τη διαπολιτισμική ανταλλαγή μέσω της τέχνης και πώς επηρεάζει αυτή η εμπειρία τη δημιουργική σας πορεία;
Κάθε τόπος έχει τη δική του ψυχή. Όταν εκθέτω στο εξωτερικό, βλέπω πως οι άνθρωποι επικοινωνούν με τα έργα μου πέρα από τη γλώσσα, είναι ένας ξεχωριστός τρόπος να συνδεθείς με κόσμους που ίσως δεν θα γνώριζες ποτέ διαφορετικά.
Η τέχνη είναι ένας κοινός κώδικας, δεν έχει σύνορα. Είναι μαγικό να βλέπεις ένα βλέμμα να καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται μετάφραση.
Η διαπολιτισμική ανταλλαγή με έχει κάνει πιο ανοιχτή, πιο ευγνώμων και πιο σίγουρη ότι η Ελληνική καλλιτεχνική ψυχή έχει κάτι παγκόσμιο να πει, την αλήθεια μέσα από την απλότητα και να νιώθω πιο περίφανη για τον πολιτισμό μας, ενώ ταυτόχρονα ανακαλύπτω νέους πολιτισμούς.
Ο κόσμος της μόδας αλλάζει συνεχώς. Πώς βλέπετε το μέλλον της υψηλής ραπτικής όταν αυτή συναντά τη ζωγραφική και τη βιωματική διάσταση της τέχνης;
Πιστεύω πως το μέλλον της υψηλής ραπτικής είναι πιο ουσιαστικό και πιο ανθρώπινο. Οι άνθρωποι πια αναζητούν ρούχα που έχουν ψυχή, που κουβαλούν ενέργεια. Όταν η μόδα ενώνεται με τη ζωγραφική, τότε γεννιέται κάτι αληθινό, με χαρακτήρα.
Η υψηλή ραπτική του μέλλοντος θα είναι πιο προσωπική, βιωματική και συνδεδεμένη με την αλήθεια του δημιουργού. Χρειαζόμαστε μικρές διαφοροποιήσεις στην καθημερινότητά μας και ειδικά όταν επηρεάζουν τη διάθεσή μας. Νιώθω όμορφα όταν προσφέρω τη δυνατότητα σε κάποιον να φορέσει κάτι που εκφράζει την ψυχή του, όχι απλώς να το δείξει.
