«Αν σε πετύχω σε καροτσάκι θα σε γκρεμίσω, δε μ’ ενδιαφέρει αν είσαι ανάπηρος θα σε σβήσω» … Και μετά ο τραγουδιστής ζήτησε συγνώμη από τους ανάπηρους, ενώ το κοινό σε σχόλια κάτω από το τραγούδι του έγραφε «φωτιά», αποθεώνοντας και με αυτό τον τρόπο το τραγούδι.
Δεν θ’ αναφερθώ ονομαστικά στον τραγουδιστή καθώς το θέμα δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά οι στίχοι του τραγουδιού οι οποίοι αποτελούν ρητή απειλή βίας προς άτομα με αναπηρία, με τρόπο απάθρωπο, εκθειάζουν την επιθετικότητα σαν «μαγκιά» και κανονικοποιούν τον αποκλεισμό ή την εξόντωση του διαφορετικού.
Δείτε τώρα την σχιζοειδή κατάσταση της κοινωνίας μας, που από την μια πλευρά επιθυμεί να ενσωματώσει το διαφορετικό και από την άλλη η πιο δημοφιλής «μουσική» που ακούνε από παιδάκια του δημοτικού έως …. μεγαλύτερα παιδιά, αποθεώνει τον μισογυνισμό, την παρανομία σε βαθμό κακουργήματος, τα ναρκωτικά και την κακοποίηση. Έγραψα πιο πάνω ότι δεν μ’ ενδιαφέρει το όνομα του τραγουδιστή, γιατί πριν δημοσιοποιηθεί το συγκεκριμένο κομμάτι, το άκουσαν πολλοί. Κάποιοι φίλοι του, κάποιοι φίλοι του μουσικοί, κάποιοι ηχολήπτες και παράγοντες της δισκογραφικής. Ούτε ένας δεν βρέθηκε να δηλώσει ενδοιασμό; Όλα τα παιδιά και οι έφηβοι ως γνωστό δεν ακούνε τραγούδια μόνο για να διασκεδάσουν, αλλά και για να ταυτιστούν. Μέχρι στιγμής λοιπόν χιλιάδες παιδιά ταυτίζονται με την βία και την κακοποίηση, κατάσταση η οποία καταγράφεται ως bullying στα σχολεία. Όταν το πρότυπο για τα παιδάκια είναι ένας ράπερ που ρίχνει σφαλιάρες, τότε η ευαισθησία είναι αδυναμία και η βία ο δρόμος για την εξουσία.
Αυτά τα τραγούδια φτάνουν στα charts, οι δημιουργοί τους ενισχύονται, κριτική ακρόαση ένα παιδί 8, 10, 12 ετών δεν μπορεί να κάνει και τ’ αποτελέσματα είναι να δέρνονται μεταξύ τους από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Η τέχνη λοιπόν γίνεται εργαλείο μίσους, η βία ντύνεται με ρυθμό και χορεύεται στα διαλείμματα. Η τραπ μουσική με απλά beats, πιασάρικα ρεφρέν και ανατρεπτικό στυλ, έχει βρει εκατομμύρια οπαδούς παγκόσμια οι οποίοι υιοθετούν:
- τη βία ως «μαγκιά»,
- την υποτίμηση της γυναίκας ως “αντρισμό”,
- τον ρατσισμό ως “χιούμορ”,
- και την κακοποίηση ως “στυλ”.
Όταν οι τραπεριές με τον ρυθμό τους, διαδίδουν ότι οι γυναίκες θέλουν ξύλο, οι ανάπηροι «σηκώνουν» καψόνι και τα ναρκωτικά είναι άποψη, κανονικοποιείται το απάνθρωπο την ίδια στιγμή που οι μεγαλύτεροι νομίζουν ότι « αφού είναι τραγούδι δεν πειράζει, μόδα είναι θα περάσει»
Η βία δυστυχώς εγγράφεται από το αφτί ως το μυαλό και δεν είναι μόνο οι καλλιτέχνες που φταίνε καθώς εμπλέκονται πλατφόρμες, εταιρείες πλουτίζουν από τον «σάλο» που δημιουργείται, τα media ρίχνουν «νερό στο μύλο » καθώς κατηγορούν το σύμπτωμα, αλλά προστατεύουν την αιτία, οι κοινωνίες σιωπούν, οι περισσότεροι γονείς είναι στα κινητά τους απασχολημένοι .
Τι κάνουμε; Η τραπ δεν είναι εχθρός, Ο εχθρός είναι η ανοχή μας σε ό,τι τραυματίζει. Όταν οι στίχοι διδάσκουν στα παιδιά μας ότι η αναπηρία, η διαφορετικότητα, η γυναίκα είναι για να τις «σβήνεις», τότε χτίζουμε αυριανούς ενήλικες χωρίς συνείδηση. Και η κοινωνία που δεν αντιδρά, τελικά συναινεί.
Η μουσική είναι ελευθερία. Όμως η ελευθερία δεν πληγώνει, δεν κακοποιεί, δεν ξεφτιλίζει, δεν μαστουρώνει, δεν μοιράζει πόνο και διαστροφή.
