«Έπιασε» το αφτί μου ότι ξέσπασε μεγάλος καβγάς στην Λιμνούπολη, γιατί ένας άντρας αναγνωρίσιμος είπε ότι η θέση του είναι η γυναίκα του να μένει σπίτι με τα παιδιά. Αυτό το είπε γιατί τα προηγούμενα χρόνια είχαν και οι δύο μια τηλεοπτική υπερέκθεση. Είχαν μπει μάλιστα και σε μια εκπομπή που βγάζανε και οι δύο τα προσωπικά τους στην φόρα, που πιο φόρα δεν γίνεται.
Ο Καβγάς φούντωσε γιατί από εκεί και μετά παρουσιάστριες και παρουσιαστές ξεκίνησαν την ερμηνεία της θέσης του άντρα της γυναίκας που μένει στο σπίτι με τα παιδιά της και αν αυτό είναι πρέπον ή δεν είναι το 2025. Ένα πρώτο αποτέλεσμα όλου αυτού ήταν να βγει η γυναίκα του άντρα που είπε ότι η θέση της είναι να μένει στο σπίτι με τα παιδιά σε εκπομπή, για να εξηγήσει τις δικές της θέσεις και για το αν είναι σύμφωνη με την γνώμη του άντρα της ή όχι αλλά και για το αν στεναχωρήθηκε που μια άλλη παρουσιάστρια που έχει παιδιά, είπε ότι η θέση του άντρα της μπορεί να παρεξηγηθεί. Και μετά ξεκίνησαν πολλοί να λένε ότι άρεσε ο τρόπος που μίλησε η γυναίκα του άντρα που είπε ότι θέλει να μένει σπίτι με τα παιδιά και σκέφτονται να την προτείνουν για να πάρει εκπομπή, που όμως τότε δεν θα καθίσει σπίτι να μείνει με τα παιδιά της.
Θα το πιάσω το θέμα από μένα, γιατί έτσι έχω μάθει να κάνω από τους παρουσιαστές και τις παρουσιάστριες στην τηλεόραση. Όλοι μιλάνε για τους εαυτούς τους. Αυτοαναφορικότητα το λένε. Θα το κάνω και εγώ λοιπόν.
Εγώ λοιπόν δούλευα από πάντα και από πάντα είχα και έχω παιδί. Από 18 και μετά παιδί – δουλειά πάνε πακέτο. Όταν έφυγε το παιδί, μείνανε τα σκυλιά και οι γάτες που και αυτά παιδιά είναι. Έχω περάσει δηλαδή, ιώσεις, ωτίτιδες, ξενύχτια, πυρετούς, νοσοκομεία, έκτακτα του παιδιού, έκτακτα της δουλειάς (που πάντα έκτακτα γινόντουσαν) έκτακτα της μαμάς, έκτακτα της ζωής, έκτακτα του έρωτα, έκτακτα του χωρισμού, έκτακτα κοινωνικά, έκτακτα τραπεζώματα, έκτακτα των πεθερικών, έκτακτα των συγγενών, έκτακτα των κολλητών, έκτακτα των επιφανών (γιατί στην δουλειά μου όταν κάποιος επιφανής αρρώσταινε ή πέθαινε βάζαμε σε pause τα δικά μας έκτακτα, και τρέχαμε για τα έκτακτα των ξένων) έκτακτα των καλλιτεχνών…. Με τα τόσο έκτακτα και τις έκτακτες εκπομπές, ξημέρωνε και νύχτωνε, νύχτωνε και ξημέρωνε και σε κάθε τακούνι έβαζα διπλή προπέλα για να προλαβαίνω…
Στο ατελείωτο αυτό τρεχαλητό, κανένας δεν ήταν ευχαριστημένος απολύτως. Θυμάμαι, (ωραία χρόνια…) ο άντρας μου , μου έλεγε ότι έτσι όπως δούλευα είχα χάσει την θηλυκότητά μου και δεν είχα τα κέφια που είχα πιο παλιά για χορούς σε κλάμπ…., το παιδί μου ήταν έξαλλο που το άφηνα μόνο του το Πάσχα γιατί ήμουν βάρδια στα κανάλια, η μαμά μου ήταν θυμωμένη που είχα διαλέξει δουλειά με βάρδιες και δεν είχα μείνει στο πανεπιστήμιο να κάνω την δασκάλα, η θεία μου γιατί δεν μ’ έβρισκε στο τηλέφωνο… Τηγάνιζα πατάτες και κρατούσα το κινητό ανάμεσα σε αφτί και ώμο να ψάχνω καλεσμένους για τις εκπομπές, ξυπνούσα στις 6 και τέταρτο το πρωί, για να πάρω τηλεθεάσεις, έπεφτα στο κρεβάτι να κοιμηθώ και έπαιρνα το βιβλίο της γλώσσας να δω ποιες ασκήσεις τους είχαν βάλει στο σχολείο για την επόμενη μέρα.
Θυμάμαι μάλιστα ότι κάποτε για να κερδίζω χρόνο, είχα αδειάσει όλα τα ρούχα από την ντουλάπα μου και έβαλα μέσα όσα ήταν άσπρα και μαύρα. Έτσι εμφανιζόμουν συνέχεια σαν πιγκουίνος, αλλά γλύτωνα χρόνο από το ψάχνω συνδυασμούς. Δηλαδή περιγράφω περίπου κλασσικά – εικονογραφημένα, που προφανώς όλες που δουλεύουμε περνάμε γιατί δεν είμαστε νοικοκυρές, αλλά α- νε- ξα- ρτη- τες εργαζόμενες γυναίκες και μαμάδες και σύζυγοι και κόρες και κουμπάρες και νύφες και κουνιάδες και νονές και φίλες και μαγείρισσες και θηλυκές ( αυτό που το πας) και ευχάριστες και διαθέσιμες και καπάτσες και οικονόμες και δημιουργικές και φροντιστικές και οργανωτικές και σοφερίνες και άτρωτες αλλά κυρίως απολογούμενες και με ενοχές τόνους.
Γιατί τα έκανα έτσι; Αρχικά γιατί δεν ήθελα να έχω εξάρτηση οικονομική από άλλον και γιατί δημοσιογράφος είχα επιλέξει να είμαι. Άλλη είναι χειρουργός, άλλη μαγείρισσα σε ταβέρνα, άλλη είναι δημόσιος υπάλληλος, άλλη είναι μηχανικός ,άλλη αξιωματικός στον στρατό ,άλλη κτηνίατρος, άλλη φουρνάρισσα και άλλη κομμώτρια.
Γιατί τώρα δεν έμεινα στο σπίτι να μεγαλώσω το παιδί και να παρατήσω καριέρες και δουλειές; Γιατί δεν θα είχαμε να φάμε. Καλά πάμε μέχρι εδώ; Χαίρομαι. Και θα ρωτήσεις στην συνέχεια υπήρχε άντρας που να κάνει πρόταση συγκεκριμένη η οποία να είναι η εξής «Θέλεις μήπως για μερικά χρόνια να μείνεις ν’ ασχοληθείς με το παιδί αφού εγώ μπορώ να εξασφαλίσω τα χρειαζούμενα για όλους;» Όχι δεν υπήρξε τέτοια πρόταση. Θα με ρωτήσεις τώρα αν υπήρχε θα το έκανα; Κοίτα να δεις. Επειδή η ζωή είναι, για μένα, μια διαχείριση συμβιβασμών, θα το σκεφτόμουνα πολύ σοβαρά. Θα ήθελα πάρα πολύ να μάθω πως είναι η ζωή χωρίς ξυπνητήρι κάθε μέρα, θα ήθελα πάρα πολύ να μην έχω χάσει τις σχολικές γιορτές του παιδιού μου, θα ήθελα πάρα πολύ να έβλεπα τον χώρο του σπιτιού μου, στις αλλαγές της μέρας, θα ήθελα πάρα πολύ να έχω χρόνο να πράγματα που ήθελα, χωρίς να περιμένω να τα κάνω όταν θα βγω σε σύνταξη.
Το πρώτο δικό μου συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ελάχιστοι άντρες μπορούν να κάνουν πρόταση να μείνει η γυναίκα τους στο σπίτι και να συντηρείται η οικογένεια από ένα εισόδημα. Ελάχιστοι όμως. Μπορεί να το ήθελαν και να το θέλουν αλλά …δεν μπορούν.
Η δική μου διάθεση, η τωρινή διάθεση όμως, είναι ότι θα ήθελα πάρα, πάρα, πάρα πολύ να είχε αναλάβει άλλος πληρωμές λογαριασμών, σχολεία, ταξίδια, ασφάλειες, εφορίες και εγώ να είχα την ευθύνη όλων των υπολοίπων. Θα μπορούσα να διαβάζω, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να πηγαίνω στο γυμναστήριο, να βλέπω φίλες, να πηγαίνω θέατρο, να πειραματίζομαι στην κουζίνα, να είμαι ακτιβίστρια, εθελόντρια, να γράφω σενάρια ή βιβλία.
Τώρα τι θα ήταν καλύτερο για το παιδί ή τα παιδιά. Αυτό είναι το τεράστιο στοίχημα. (Συνεχίζω με την αυτοαναφορικότητα) Επειδή εγώ ήμουν ένα τραίνο με ενοχές, λόγω απουσίας από το σπίτι, ο γιός μου μου έγραψε όταν σπούδαζε ότι «αν δεν ήμουν αυτή που είμαι, δεν θα ήταν αυτός που έγινε» Να το λοιπόν το κέρδος . Ποτέ δεν θα γλιτώσουμε από την κριτική των παιδιών μας , τα οποία για να ενηλικιωθούν και ν’ ανεξαρτοποιηθούν από μας θ’ ακυρώσουν σε κάποια στιγμή στην ζωή τους και τους δύο γονείς. Η συμφιλίωση θα επέλθει αργότερα. Τα παιδιά για μένα πάντα μεγαλώνουν καλά όταν αντιμετωπίζουν γύρω τους ενήλικες με εντιμότητα και ηθική. Όλα τα υπόλοιπα είναι προβολές δικές μας ή ανασφάλειες δικές μας ή ανώριμη διαχείριση δική μας που επιχειρούμε να καλύψουμε επιλέγοντας συντηρητικές θεωρίες ως άλλοθι.
Αυτά για τον μεγάλο καβγά που ξέσπασε με θέμα «Νοικοκυρά ή εργαζόμενη;»
