Μάθαμε την ομόφωνη απόφαση της καταδίκης της και τέλος;
Α ναι ..υπάρχει και η έφεση. Άσε και που τα ισόβια δεν είναι ισόβια κανονικά και που πιθανόν δέκα χρόνια αργότερα να ξαναποζάρει με έγχρωμο μαλλί … Και τότε ποιος θα θυμάται αλήθεια;
Και επειδή φτάσαμε ως εδώ, θυμάμαι ότι τότε που μάθαμε ότι τρία παιδάκια μιας οικογένειας πέθαναν το ένα μετά το άλλο, ένα αλλόκοτο συναίσθημα μας είχε πλημμυρίσει. Ποιους; Εμάς που όταν πήραμε αγκαλιά το παιδί μας νιώσαμε σαν να κερδίσαμε την δύναμη του θεού και που νιώσαμε σαν να έβρεχαν οι ουρανοί ουράνια τόξα στην ψυχή μας. Εμάς που κάθε φορά που το παιδί μας πονάει, λουφάζει η ψυχή μας περιμένοντας την ίαση. Εμάς που όταν αγγίξαμε τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια με τα νυχάκια σαν πέταλα μικρά αμυγδαλιάς, πιστέψαμε ότι έτσι μόνο γίνεται να είναι η ζωή από την ζωή μου. Εμάς που όταν ακούσαμε και ακούμε το «μαμά μου» νιώθουμε σαν να έχουμε την δύναμη του άπειρου.
Αργότερα αρχίσανε οι εκπομπές. Πολλές εκπομπές, με το ζευγάρι πιασμένο χέρι – χέρι να θρηνεί …Και ταυτόχρονα ξέσπασαν οι φήμες που γίνανε πληροφορίες, που γίνανε εικασίες , που γίνανε έρευνες και που στοίχειωσαν τις σκέψεις μας μέχρι που δεν μπορούσα ρε φίλε να δω διαφημίσεις για πάνες μωρών.
Τότε κάπου σταμάτησα να θέλω να μάθω. Ήταν και εκείνο το βλέμμα της πάνω από την μάσκα . Σκοτεινό, θεοσκότεινο, αποτρόπαιο και απάνθρωπο, βάρβαρο και με υπόσχεση καταστροφής…
Και όμως όσο και αν ένιωθα, όσο και αν νιώθαμε, ήθελα μέσα μου τελικά να είναι αθώα Ξέρεις γιατί; Για το μέλλον του ανθρώπου. Αν ήταν αθώα, έλεγα, θα υπήρχε μια κάποια ελπίδα για τον άνθρωπο, την γυναίκα, την μάνα …. Θα μου πεις είναι μια φιγούρα μόνο, με κόκκαλα και σάρκα, χωρίς σύνδεση με κάτι που να θυμίζει κάτι περισσότερο από οντότητα – δημιούργημα, στον εγκέφαλο ενός σκηνοθέτη που παράγει εφιάλτες.
Μαζί με τα μωρά που σκότωσε, εξατμίστηκε και η ελάχιστη ελπίδα, ότι ο άνθρωπος, έχει διαφορές με σακατεμένο κτήνος που ψυχορραγεί ή μήπως ξανάρχεται στην επιφάνεια ο συμβολισμός του Ευριπίδη, όπου η Μήδεια δεν ήταν απλά μια βάρβαρη μάγισσα που ποθούσε εκδίκηση, αλλά στο πρόσωπό της καθρεφτίστηκε μια ολόκληρη κοινωνία σε παρακμή . Αυτή η παρακμασμένη κοινωνία είναι η μάνα του τέρατος με τους ατελείωτους συνεργούς και με μια κάθαρση που δεν έχω ιδέα πότε θα φτάσει.
