Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Από τις πιο δύσκολες αποφάσεις είναι η διακοπή σχέσεων με την οικογένεια, τους γονείς ή τον γονιό. Πολλές φορές όμως είναι αναγκαία λύση, για να δραπετεύσεις μια και καλή από τις «φυλακές»της παιδικής ηλικίας. Τα παιδιά που ζουν σ’ ένα περιβάλλον όπου ο ένας γονιός κακοποιεί τον άλλον, ψυχολογικά ή σωματικά, ή όπου και οι δύο γονείς είναι θύτες, καθώς η σχέση τους ανατροφοδοτείται, από μια διαρκή κακοποίηση του ενός προς τον άλλον, με σιωπηλούς θεατές τα παιδιά, αναπόφευκτο είναι τα ψυχοσωματικά θέματα που θα εκδηλώσουν αρχικά τα παιδιά. Όταν γίνονται θεατές περιστατικών λεκτικής βίας ανάμεσα σε ενήλικες, όταν ο πατέρας μειώνει την μάνα και μετά η μάνα κακοποιεί ψυχολογικά τον πατέρα, εκείνα,εκφράζουν τον φόβο, την λύπη, την ανασφάλεια, με συμπτώματα όπως διαταραχές στον ύπνο, διαταραχές στην ούρηση, βουλιμικές κρίσεις ή νευρική ανορεξία, τραυλισμό, διάσπαση προσοχής, αντικοινωνική συμπεριφορά.
Τα παιδιά και αυτό είναι τραγικό για την ενήλικη ζωή τους, μην έχοντας δυνατότητα φυγής, μεγαλώνοντας σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί από το να θυματοποιηθούν εντελώς και να έχουν ελάχιστη αυτοεκτίμηση , μέχρι να αντιγράψουν τις κακοποιητικές συμπεριφορές των γονιών και ν’ αναπαράγουν την συμπεριφορά,στις σχέσεις τους με τους άλλους.
Οι θύτες – γονείς πολλές φορές, για να συνεχίσουν να τροφοδοτούνται από την ναρκισσιστική τους σχέση, όχι απλά δεν χωρίζουν, αλλά παραμένουν σε αυτή, υποστηρίζοντας ότι «θυσιάζονται για τα παιδιά». Πολλές μικρές ή μεγάλες τραγωδίες ζωής έχουν εξελιχθεί από την φράση « εγώ που θυσιάστηκα για σένα», μια φράση που προκύπτει μόνο από έναν νάρκισσο γονιό.
Το μαύρο πρόβατο
Στις περιπτώσεις που ένα παιδί, είναι διαφορετικό από το «μοντέλο» που ικανοποιεί τις ναρκισσιστικές συμπεριφορές των γονιών ή του γονιού, αρχίζει η συστηματική κακοποίησή του, που εκφράζεται από υποτιμητικές συμπεριφορές, από κριτική για την κριτική, από συγκρίσεις με άλλους, από έλλειψη επιβράβευσης.
Φράσεις όπως :
« Μακάρι να έμοιαζες στον φίλο σου τον Νίκο. Αθλητής, μπήκε στην Νομική, δουλεύει και βοηθάει την μάνα του»
« Δεν βλέπεις την αδελφή σου; Παντρεύτηκε τον γιατρό και έκανε ωραία οικογένεια»
« Μην με κοιτάς έτσι γιατί μου θυμίζεις τον πατέρα σου. Είχε πάντα αυτό το ηλίθιο βλέμμα»
« Η μάνα σας μαγείρεψε τίποτα ή θα φάμε τα «πόδια μας» Αλλά ας μην ήμουν εγώ ο μαλάκας που δουλεύω και θα σας έλεγα εγώ αν θα γύρναγε όλη μέρα έξω»
« Για πες μου γιέ μου, θα έμενες εδώ αν δεν αγόραζα εγώ το σπίτι από τους κόπους μου; Η μάνα σας βρακί δεν είχε ότι την παντρεύτηκα .. Ο νονός σου μήπως ξέρεις τι προίκα πήρε; Μια πολυκατοικία ..»
Η λίστα μπορεί να γίνει πολύ μεγάλη και να γίνει τεράστια όταν ένα από τα παιδιά Νάρκισσων γονιών ή Νάρκισσου γονιού, επιλέξουν να είναι ομοφυλόφιλοι.
Το μεγάλο δίλημμα ζωής λοιπόν είναι : « Πόση σχέση πρέπει να έχω στην ενήλικη ζωή μου, με την οικογένεια που με τραυμάτισε;»
Υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν να κρατήσουν αποστάσεις ασφαλείας. Υπάρχουν άλλοι που επιχειρούν, ακόμη και αν έχουν κακοποιηθεί σκληρά από γονιό, να δοκιμάσουν συμπεριφορές τέτοιες ώστε να κρατήσουν την ελπίδα μιας συναισθηματικής προσέγγισης, υπάρχουν άλλοι που κόβουν εντελώς …
Αλήθεια τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις ;
Εκτιμώ ότι το video της ψυχολόγου Θέκλας Πετρίδου είναι η πρόταση ζωής που με βρίσκει, εμένα τουλάχιστον, απόλυτα σύμφωνη.
