Καμία μόνη της ποτέ!
Κυριακή πρωί ετοιμάστηκα για να κατέβω στο Ζάππειο. Είχα αποφασίσει ν’ αφήσω το αυτοκίνητο κοντά στην Εθνική Άμυνα και να πάρω το μετρό. Οι περισσότεροι συνεργάτες από την εταιρεία Coronis είχαμε δώσει ραντεβού στο Άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου στην συμβολή των οδών Αμαλίας και Όλγας.
Δεν χρειάστηκε να κατέβω στο metro για να αντιληφθώ τι γινόταν. Εκατοντάδες άνθρωποι με τις οικογένειές τους προχωρούσαν προς την είσοδο του μετρό φορώντας τα μπλουζάκια Race For Cure και κρατώντας ο ένας τον άλλον από το χέρι. Η κάθοδός μας στο Ζάππειο είχε ένα σκοπό. Να στηρίξουμε όλες τις αγωνίστριες που ήρθαν αντιμέτωπες με τον καρκίνο του μαστού και νίκησαν! Στο μετρό γινόταν το αδιαχώρητο. Είχα να δω το θέαμα αυτό από προσπάθεια προσέγγισης σε συναυλιακό χώρο μυθικού Rock συγκροτήματος. Δεν το πίστευα!
Όταν φτάσαμε Σύνταγμα γύρω στις 9 και κάτι λεπτά είδα χιλιάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών να ξεχύνονται από παντού, σε σημείο που εξαιτίας της ζεστής μέρας άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο θα αντέχαμε να διαχειριστούμε τον συνωστισμό. Το κέφι όμως του κόσμου σε παρέσυρε στο να ξεχάσεις την δυσφορία που δημιουργούσε η ζέστη και να θες να γιορτάσεις μαζί με το πλήθος. Ήταν μια γιορτή, μια μεγάλη γιορτή, στην οποία οι μεγάλες πρωταγωνίστριες ήταν οι επιζήσασες από την αναμέτρηση. Στην πλάτη ενός νεαρού είδα ένα ροζ αυτοκόλλητο που έγραφε «Σήμερα τρέχω για την Κλαίρη».
Περιμένοντας να συγκεντρωθούμε όλοι οι συνεργάτες – φίλοι στο Άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου, μίλησα με κόσμο. Γνώρισα τον Φώτη και την Ελένη. Εκείνη είχε κάνει πριν λίγο καιρό μαστεκτομή. Μου είπε με χαμόγελο τεράστιο, πόσο υποστηρικτικός ήταν ο άντρας της .Πίσω μας ένα άλλο ζευγάρι με το σκυλάκι του . Από τα μεγάφωνα ξεχυνόταν η μουσική και μια γυναικεία φωνή που ανακοίνωνε ότι σε λίγο θα τρέξουμε για την Μαίρη και μετά για την Σοφία και μετά για την Δανάη… Περιττό να σας πω ότι τα 2 χιλιόμετρα του περιπάτου ήταν σχεδόν αδύνατον να τα περπατήσουμε με κανονικό βήμα, καθώς το πλήθος ήταν τόσο μεγάλο και συμπαγές που αναγκαστικά περπατούσαμε πάρα πολύ αργά.
Θα σας πω τι σκεφτόμουν βλέποντας όλο αυτό το τεράστιο ειρηνικό πλήθος! Πόσα στα αλήθεια οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να ενωνόμαστε για καλούς σκοπούς, πόσο ανάγκη έχουμε να νιώθουμε ότι είμαστε χρήσιμοι συμμετέχοντας, ακόμη και με συμβολικές κινήσεις ή πράξεις, πόσο στ’ αλήθεια κανένας ηγέτης κόμματος δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει πια τέτοιο πλήθος, για προφανείς λόγους Ενώ το πλήθος απλωνόταν και αφού οι 3 δρομείς μας τερμάτισαν αυτό που κράτησα είναι ότι η έγνοια του ενός για τον άλλον είναι η μοναδική πράξη ελπίδας για την διαχείριση των όσων καταπληκτικών μπορεί να συναντήσουμε στην ζωή μας.
Υποκλινόμαστε σε όλες που μπήκαν στην αναμέτρηση και στέλνουν το δικό τους μήνυμα δύναμης.
