Υπάρχουν ιστορίες που δεν λέγονται εύκολα. Που χρειάζονται χρόνο, ανάσα, και κουράγιο για να ειπωθούν. Δεν είναι απλώς ιστορίες ασθένειας – είναι ιστορίες ζωής. Και όταν μπορούν ν’ ακούσουν και άλλες ή άλλοι, γίνονται σαν μικρές φωτεινές πυξίδες για όσους χάνονται στον φόβο, στη μοναξιά, στη σιωπή.
Κι εγώ γνωρίζω από πρώτο χέρι τη σημασία αυτής της φωτεινής πυξίδας. Τα τελευταία χρόνια, 16 σίγουρα, διαχειρίζομαι ένα σπάνιο αιματολογικό θέμα.. Όταν μίλησα δημόσια για το θέμα μου, είδα κάτι να αλλάζει γύρω μου: άνθρωποι που δεν τολμούσαν να πουν λέξη, βρήκαν το θάρρος να μιλήσουν. Γιατί κατάλαβαν πως δεν είναι μόνοι. Μεγάλη χαρά όμως μου δίνει, όταν σε συνέδρια που συμμετέχω για σπάνια νοσήματα ή για τον καρκίνο, συναντάω γυναίκες που έρχονται να μου εκδηλώσουν την αγάπη τους, γιατί είχαν ακούσει δική μου συνέντευξη, όταν διαγνώστηκαν και όπως μου λένε πήραν πολύ δύναμη
Αυτό είναι και το ζητούμενο αυτής της συνέντευξης: να ακουστεί μια φωνή που μπορεί να δώσει κουράγιο. Να πει “ναι, πόνεσα, φοβήθηκα, άλλαξα… αλλά είμαι ακόμα εδώ και προχωράω”. Μια γυναίκα που πέρασε τον καρκίνο του μαστού, και σήμερα, ως εκπαιδευόμενη εθελόντρια στο Άλμα Ζωής, στέκεται δίπλα σε όσες ξεκινούν αυτή τη δύσκολη διαδρομή.
Η συνέντευξη δίνεται πριν τον αγώνα Race for the Cure, έναν αγώνα που δεν έχει μόνο γραμμή εκκίνησης και τερματισμού – έχει ψυχές που ενώνονται για να πουν: “Μαζί είμαστε πιο δυνατοί.”
Η Κλεοπάτρα Κυπαρισσίδη έμαθε ότι έχει καρκίνο του μαστού ένα καλοκαιρινό απόγευμα, χωρίς να κανένα προειδοποιητικό σημάδι. Αντί για πανικό διάλεξε την ψύχραιμη αντιμετώπιση. Έδειξε εμπιστοσύνη στον γιατρό της και προχώρησε.
Έχασε τα μαλλιά της, τα φρύδια της και έμεινε με μία βλεφαρίδα, αλλά δεν έχασε το χιούμορ και την πίστη της .
Την ευχαριστώ εκ μέρους όλων εμάς που ή διαχειριστήκαμε μια κακή διάγνωση ή συνεχίζουμε να διαχειριζόμαστε ένα νόσημα ή είμαστε εν δυνάμει ασθενείς, που μοιράζετε μαζί μας την ιστορία της .
Θυμάστε τη στιγμή που μάθατε τη διάγνωση; Πώς ανακαλύψατε τον καρκίνο του μαστού; Ποιο ήταν το πρώτο σημάδι; Πώς αντιδράσατε όταν το μάθατε;
Στη δική μου περίπτωση δεν υπήρξε κανένα σημάδι. Δεν ψηλάφησα κάτι, απλώς φρόντιζα να κάνω κάθε χρόνο τη μαστογραφία μου. Σε μία από αυτές φάνηκε ένα εύρημα. Αρχικά απευθύνθηκα σε γιατρό που όμως δεν ήταν μαστολόγος και δυστυχώς δεν εκτίμησε σωστά την κατάσταση. Η σωστή διάγνωση έγινε έναν χρόνο αργότερα, από τον χειρουργό μαστολόγο. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τα λόγια του: “Δεν είναι από τις περιπτώσεις που ‘φωνάζουν’ καρκίνος, αλλά αυτό θα στο πω μόνο αν τον ονοματίσω.” Έτσι, μου έκανε παρακέντηση και την επόμενη μέρα με κάλεσε για να με ενημερώσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή: Πέμπτη 8 Ιουλίου 2021, 19:40.
Η αντίδρασή μου ήταν απροσδόκητα ψύχραιμη. Του είπα χαρακτηριστικά: “Οκ, πάμε λοιπόν παρέα… ποιο είναι το επόμενο βήμα;” Από την πρώτη στιγμή ένιωσα απόλυτα ασφαλής μαζί του. Κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για κάθε ασθενή: να εμπιστεύεται τον γιατρό του.
Πώς ήταν οι πρώτες μέρες ή εβδομάδες μετά τη διάγνωση; Ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα που νιώσατε;
Η αλήθεια είναι ότι όλα κύλησαν πολύ γρήγορα. Μπήκα κατευθείαν στη διαδικασία των εξετάσεων και του πρωτοκόλλου προκειμένου να προετοιμαστώ για το χειρουργείο. Υπήρχε μια αναστάτωση που δεν μου άφηνε χώρο για πολλές σκέψεις, αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνες τις μέρες ήταν το πείσμα. Με είχε καταρρακώσει η εικόνα των παιδιών μου να αγωνιούν και να φοβούνται, και ήθελα πάση θυσία να προχωρήσω. Είχα έναν μόνο στόχο: τη θεραπεία και την επιστροφή στη ζωή.
Ποια ήταν η πορεία της θεραπείας σας; Χειρουργείο, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες… Πώς τα βιώσατε;
Η θεραπεία μου διήρκησε περίπου ένα χρόνο και περιλάμβανε χειρουργείο, χημειοθεραπείες, ανοσοθεραπεία και ακτινοβολίες – ένα “φούλ πακετάκι”, θα μπορούσα να πω. Η αρχή ήταν δύσκολη· μπήκα σε μια νέα, άγνωστη πραγματικότητα. Προσπάθησα να μένω συγκεντρωμένη στον σκοπό μου και να λέω συνέχεια μέσα μου: “Ό,τι και να συμβαίνει, συμβαίνει για καλό.” Αυτό με βοήθησε πολύ να συνεχίσω. Είχα όμως και την τύχη να έχω στο πλάι μου υπέροχους γιατρούς και νοσηλευτές, που μου έδιναν τόση φροντίδα και αγάπη. Η παρουσία τους λειτούργησε σαν το μεγαλύτερο παυσίπονο.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες απώλειες που νιώσατε στη διάρκεια αυτής της διαδρομής; Υπήρξαν αλλαγές στην εικόνα σας, στην καθημερινότητά σας, στις σχέσεις σας;
Η πρώτη και πιο εμφανής απώλεια ήταν η εικόνα μου. Αν και χρησιμοποίησα την παγωμένη κάσκα και δεν έχασα όλα μου τα μαλλιά, αναγκάστηκα να τα κόψω πολύ κοντά – είχα πάντα πολύ μακριά μαλλιά – και αποχωρίστηκα φρύδια και βλεφαρίδες, ενώ έχασα αρκετό βάρος. Προσπάθησα να το διαχειριστώ με χιούμορ, λέγοντας για παράδειγμα: “Δεν είμαι θυμωμένη, ζωγράφισα λάθος τα φρύδια μου” ή “Κοίτα… βλέπεις τη μία βλεφαρίδα που έχω; Της έβαλα και μάσκαρα.” Ήξερα όμως ότι όλα αυτά είναι προσωρινά.
Οι αλλαγές στην καθημερινότητά μου ήταν λιγότερο εμφανείς. Συνέχισα να πηγαίνω στη δουλειά μου, να φροντίζω το σπίτι και την οικογένεια μου, να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Υπήρχαν βέβαια μέρες που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα· τότε έδινα χρόνο στο σώμα μου να ανακάμψει και μόλις έπαιρνα λίγη δύναμη, συνέχιζα.
Οι σχέσεις επίσης δοκιμάζονται. Όταν νοσεί κάποιος, επηρεάζεται ολόκληρος ο μικρόκοσμός του – οικογένεια, φίλοι. Έχοντας βρεθεί και από την απέναντι πλευρά, καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να βλέπεις κάποιον που αγαπάς να νοσεί· μπορεί να μπλοκάρεις, να τρομάξεις… και δεν το αντέχουν όλοι.
Παρ’ όλα αυτά, η αποφασιστικότητά μου παρέμεινε όρθια.
Και τι κερδίσατε μέσα από αυτή τη δοκιμασία; Τι αλλάζει μέσα σας όταν έρχεσαι αντιμέτωπη με τον καρκίνο;
Η ζωή μετά τον καρκίνο αλλάζει… Ο κόσμος περιμένει να επιστρέψεις όπως ήσουν πριν, αλλά οι δυνάμεις σου δεν επανέρχονται αμέσως. Χρειάζεσαι χρόνο και προσπάθεια για πράγματα που κάποτε σου φαίνονταν εύκολα, και το μυαλό και το σώμα συνεχίζουν να δοκιμάζονται. Μαθαίνεις όμως να κάνεις την υπομονή και την ψυχραιμία φίλες σου, να ακούς το σώμα σου και να σέβεσαι τα όριά του.
Η ζωή μετά τον καρκίνο γίνεται πιο ουσιαστική. Νιώθεις ευγνωμοσύνη για κάθε μέρα, για τους ανθρώπους που έμειναν δίπλα σου, για αυτούς που ήρθαν και στήριξαν. Στον δικό μου απολογισμό, ο καρκίνος με άλλαξε πολύ, αλλά ο νέος μου εαυτός μου αρέσει περισσότερο. Έμαθα να με ακούω, να με φροντίζω και να νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε τι που κερδίζω, μικρό ή μεγάλο.
Τι σας κράτησε όρθια τις δύσκολες μέρες; Ήταν η οικογένεια, οι φίλοι, η πίστη, το Άλμα Ζωής; Τι θεωρείτε “σταθερές ” σας;
Αυτό που με κράτησε όρθια στις δύσκολες στιγμές μου ήταν οι σταθερές μου: η οικογένεια μου, οι φίλοι που δεν έπαψαν στιγμή να με στηρίζουν αλλά και η πίστη μου ότι το τούνελ έχει ένα τέλος και εκεί υπάρχει φως.
Πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και το Άλμα ζωής. Μέσα από τη ιστοσελίδα βρήκα πάρα πολλές χρήσιμες συμβουλές (για τη διατροφή κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών, για το λεμφοίδημα, για το γονιδιακό έλεγχο και πολλά άλλα) και ακούγοντας προσωπικές ιστορίες άλλων γυναικών που νόσησαν, ένιωσα πως υπάρχουν γυναίκες που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Που καταλαβαίνουν ακριβώς τι νιώθω.
Όλα αυτά με βοήθησαν να μη χαθώ…ήταν το μαγικό χέρι βοηθείας μου.
Πώς αντιμετωπίσατε τους φόβους σας; Τι σας τρόμαζε περισσότερο και πώς βρήκατε το κουράγιο να το διαχειριστείτε;
Η αλήθεια είναι ότι όταν νοσείς με καρκίνο, έρχεσαι αντιμέτωπη με μια ασθένεια που απειλεί τη ζωή σου. Η ιδέα του θανάτου ήταν αυτή που με τρόμαζε περισσότερο, αλλά σύντομα συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που την άφηνα να κυριαρχεί, έχανα στιγμές από τη ζωή μου. Έχανα την ουσία για κάτι που ίσως συμβεί, αλλά πιο πιθανό είναι να μην συμβεί ποτέ.
Έτσι, πάντα έλεγα μέσα μου: “Προχώρα… ο φόβος δεν σταματά τον θάνατο, σταματά τη ζωή. Ζήσε!” Αυτό με βοήθησε να βρω το κουράγιο να συνεχίσω, να ζω την κάθε μέρα με δύναμη και συνείδηση.
Ποια ήταν η σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης και της αλληλεγγύης με άλλες γυναίκες; Πώς σας βοήθησε το Άλμα Ζωής; Ποια ήταν η στιγμή που νιώσατε πως “δεν είστε μόνη”;
Το να μπορείς να μοιράζεσαι τον πόνο σου, τις φοβίες σου, οτιδήποτε σε απασχολεί, μειώνει αμέσως το βάρος που κουβαλάς! Το να ξέρεις ότι υπάρχει απέναντι σου ένας άνθρωπος που σε καταλαβαίνει, πολλές φορές χωρίς καν να χρειαστεί να μιλήσεις είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά. Και η εικόνα των γυναικών που πέρασαν αυτή τη δοκιμασία και τώρα τις βλέπεις όχι μόνο να είναι καλά, αλλά να ανθίζουν είναι η ελπίδα που χρειάζεσαι, όχι στη θεωρία, όχι στα λόγια αλλά με σάρκα και οστά.
Το μεγαλύτερο δώρο που απέκτησα μέσα από τη δική μου περιπέτεια είναι μια νέα οικογένεια που γεννήθηκε στο τμήμα χημειοθεραπειών του νοσοκομείου που έκανα τις θεραπείες μου. Μια παρέα γυναικών που βρεθήκαμε, ενώσαμε τις αγωνίες μας, τις νίκες και τις ήττες μας, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και γίναμε ένα. Μια σχέση πολύτιμη, σαν το πιο σπάνιο διαμάντι.
Το Άλμα ζωής τώρα για εμένα λειτούργησε σαν μια αγκαλιά που εγώ την παρομοιάζω σαν τη μητρική. Ήξερα ότι είναι εκεί όποτε και αν το θελήσω, να με στηρίξει, να με συμβουλεύει, να μου δίνει πρακτικές συμβουλές. Διακριτικά και με ανιδιοτέλεια.
Πότε νιώσατε έτοιμη να προσφέρετε και εσείς ως εθελόντρια; Τι σημαίνει για εσάς να στηρίζετε σήμερα άλλες γυναίκες που ξεκινούν αυτή τη διαδρομή;
Αυτό ήταν μια άμεση απόφαση. Ο εθελοντισμός ανέκαθεν είχε θέση στη ζωή μου. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της αλληλεγγύης και της προφοράς. Η ανταμοιβή μέσα από τον εθελοντισμό είναι ανεκτίμητη.
Το να στηρίζω γυναίκες που ξεκινούν τώρα αυτή τη διαδρομή, είναι μια βαθιά ανάγκη, ένα δώρο, αλλά ταυτόχρονα αι μια μεγάλη ευθύνη. Έχοντας βρεθεί στη θέση τους, ξέρω πόσο πολύτιμο είναι να έχεις δίπλα σου κάποιον που σε καταλαβαίνει. Το να μπορώ να τους δείξω ότι δεν είναι μόνες και ότι υπάρχει ζωή και ελπίδα μετά την ασθένεια, είναι η πιο ουσιαστική ανταμοιβή για μένα.
Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσετε σε μια γυναίκα που μόλις έχει διαγνωστεί; Αν είχατε τη δυνατότητα να της πείτε μόνο μία φράση, ποια θα ήταν;
Είμαι εδώ για ‘σένα… Δεν περπατάς μόνη σε αυτή τη διαδρομή!
Τι σημαίνει για εσάς ο αγώνας Greece Race for the Cure®; Πώς είναι να συμμετέχετε σ’ αυτή τη γιορτή ζωής;
Το Greece Race for the Cure® για μένα είναι πραγματικά μια γιορτή ζωής. Κάθε φορά που συμμετέχω νιώθω σα να γιορτάζω τα «νέα μου γενέθλια», την ευκαιρία που μου δόθηκε να συνεχίσω, να ελπίζω και να χαίρομαι. Είναι μια στιγμή που όλοι μαζί, γυναίκες , οικογένειες, φίλοι, εθελοντές, γινόμαστε ένα και στέλνουμε το μήνυμα ότι η ζωή είναι πιο δυνατή από κάθε δυσκολία. Την ίδια στιγμή, είναι και μια στιγμή μνήμης και τιμής για όλες τις γυναίκες που δεν είναι πια κοντά μας.
Μαζί γιορτάζουμε τη ζωή, δυναμώνουμε η μία την άλλη και δεν ξεχνάμε ποτέ εκείνες που μας άφησαν την δική τους δύναμη παρακαταθήκη.
