Το πείραμα του Ρίτσαρντ Γκιρ

«Ναι, είναι αλήθεια είπε : ντύθηκα σαν άστεγος.
Όχι για μια ταινία, όχι για κάποιο ρόλο, αλλά για ένα πείραμα· μια προσωπική πράξη.
Ήθελα να καταλάβω πώς είναι να είσαι αόρατος.
Κι έτσι, με βρώμικα ρούχα και μακριά γενειάδα, κάθισα στο πεζοδρόμιο ενός πολυσύχναστου δρόμου της Νέας Υόρκης της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ.
Ο κόσμος περνούσε δίπλα μου, εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ώρα.
Κάποιοι μου έριχναν μια αδιάφορη ματιά, άλλοι άλλαζαν πεζοδρόμιο, μερικοί με κοιτούσαν με αηδία.
Κι εγώ ήμουν εκεί, λίγα εκατοστά μακριά από τον κόσμο, αλλά εντελώς έξω απ’ αυτόν.
Κανείς δεν με αναγνώρισε.
Κανείς δεν σκέφτηκε πως κάτω από εκείνα τα ρούχα βρισκόταν ο Richard Gere.
Κι ήταν τότε που κατάλαβα πραγματικά τι σημαίνει να είσαι άστεγος: να μην έχεις πια ούτε όνομα, ούτε πρόσωπο, ούτε ιστορία.
Να είσαι απλώς… κανείς.
Μόνο μία γυναίκα στάθηκε.
Μου χαμογέλασε, μου πρόσφερε λίγο φαγητό, κι εκεί, μέσα σ’ εκείνη τη χειρονομία, ένιωσα όλη την αγάπη του κόσμου.
Ήταν μια απλή πράξη, αλλά εκείνη τη στιγμή άξιζε περισσότερο από χίλιες λέξεις.
Μετά από εκείνο το πείραμα, δεν μπορούσα να σταματήσω να το σκέφτομαι.
Γύρισα λοιπόν ξανά στην πόλη και άρχισα να μοιράζω φαγητό και να δίνω 100 δολάρια σε κάθε άστεγο που συναντούσα.
Κάποιοι έκλαιγαν, άλλοι με αγκάλιαζαν.
Κι εγώ έκλαιγα μαζί τους.
Εκείνη η εμπειρία με άλλαξε.
Μου θύμισε πως η τύχη είναι ένα εύθραυστο δώρο,
ότι όλα όσα έχουμε ένα σπίτι, μια οικογένεια, ένα κρεβάτι, ένα ζεστό γεύμα μπορούν να χαθούν μέσα σε μια στιγμή.
Να είστε γενναιόδωροι, να είστε συμπονετικοί.
Να βοηθάτε κάποιον λιγότερο τυχερό από εσάς.
Γιατί όλοι μας είμαστε «οι άλλοι» για κάποιον.
Και μόνο όταν μάθουμε να βλέπουμε τον άλλον, γινόμαστε πραγματικά άνθρωποι!!!