Καταλαβαίνετε ότι όταν έχουμε μεγαλώσει με το διάχυτο στερεότυπο ότι η ζωή χωρίς παιδιά, είναι πολύ λιγότερο σημαντική, από την ζωή με παιδιά, τα θέματα που προκύπτουν τόσο για τα ζευγάρια που δεν αποκτούν παιδί, όσο και για εκείνους που δεν είναι σε συντροφική σχέση, ακρωτηριάζουν σκέψεις και συναισθήματα, καθώς η κρατούσα άποψη, θέλει τους άτεκνους να είναι «λιγότερο σημαντικοί» από εκείνους που έχουν αναπαραχθεί.
Δεν μπορεί να μην έχετε ακούσει, λίγο μετά τον γάμο φίλων σας, ή τον δικό σας γάμο, την γεμάτη «καλοσύνη» ερώτηση μιας γειτόνισσας ή ενός συγγενή, «Έχετε βάλει μπροστά για παιδί ή τίποτα ακόμη» … Όσο και αν το ζευγάρι, αγνοεί αρχικά, τις «καλοπροαίρετες παραινέσεις» δεν είναι λίγες οι φορές, που αρχίζει μια κοινωνική ψυχολογική πίεση, που, καταρχάς είναι περιττή ενώ στην συνέχεια μπορεί να δημιουργήσει περιττό άγχος, γιατί πολλοί ήμαστε ευάλωτοι.
Η ευτυχία δεν συμβαδίζει με το αν αναπαράγεται ένας άνθρωπος ή πόσο συχνά αναπαράγεται.
Θυμάμαι, ήταν μόλις είχα αποκτήσει τον γιό μου, που ένα ηλικιωμένο ζευγάρι γειτόνων μου, οι οποίοι είχαν έναν γιό, μου είχε μιλήσει για τον σχέση τους και τον έρωτά τους. Ήταν τόσο καλά οι δυο τους, που θεωρούσαν ότι ένας «τρίτος» ακόμη και αν επρόκειτο για το παιδί τους, θα μπορούσε να διαταράξει την ευτυχία που ένιωθαν μαζί. Για τον λόγο αυτό είχαν αρκετά καθυστερήσει το να γίνουν γονείς και επίσης πολύ συνειδητά δεν έκαναν στην συνέχεια και άλλα παιδιά.
Ο ρόλος των «άλλων» δυστυχώς είναι πολλές φορές φριχτός και αν δεν καταλάβουμε πολύ νωρίς ότι πρέπει να μπαίνουν όρια, ακόμη και αν αφορούν τους γονείς μας ή τ’ αδέλφια μας, νιώθουμε ασφυκτική πίεση. Πιστεύω επίσης ότι όσοι έχουμε επιλέξει να μείνουμε μ’ ένα παιδί, έχουμε εισπράξει την άποψη ότι: «Μ’ ένα παιδί θα μείνεις; Ένα = κανένα… Βάλε μπρος για το δεύτερο τώρα που είναι μικρό το πρώτο, να ξεμπερδεύεις».
Είναι τόσο «απάνθρωπη» αυτή η άποψη, καθώς, νομίζουν κάποιοι ότι το να κάνεις δυο ή τρία παιδιά:
α) αν χαθεί το ένα, θα μείνει το άλλο ή τα άλλα και ο γονιός θα νιώθει λιγότερο πένθος
β) τα παιδιά πρέπει να έχουν παρέα γιατί μεγαλώνουν καλύτερα. (Η άποψη αυτή αγνοεί οοοοοολα τα παραδείγματα αδελφών που μεγαλώνοντας δεν λένε ούτε «καλημέρα» μεταξύ τους, ή φτάνουν σ’ εγκλήματα για ένα κτήμα)
γ) Τα δυο παιδιά είναι καλύτερο, καθώς όταν μεγαλώνουν οι γονείς, μπορεί να γηροκομηθούν πιο εύκολα αν είναι δύο απ’ ότι αν είναι ένα
Τα παιδιά δεν έρχονται ούτε για να επιβεβαιώσουν την κοινωνική σύμβαση, ούτε σαν «εργαλεία» στην υπηρεσία του γονιού όταν θα είναι ανήμπορος. Τα παιδιά τα φέρνουμε στον κόσμο, για ν’ αναπτύξουν τις δικές τους προσωπικότητες ως ανεξάρτητες οντότητες.
Επειδή όμως η κόλαση είναι πάντα οι «άλλοι» η Ψυχολόγος Θέκλα Πετρίδου παρουσιάζει αυτό το θέμα που απαντά και σε πολλά υπαρξιακά ερωτήματα ταυτόχρονα. Μπορώ τελικά να είμαι ευτυχισμένος χωρίς να έχω παιδί ;
